รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 471

“อย่าเป็นกังวลเกินไป เฉินเฉินจะต้องไม่เป็นอะไร”

“แล้วคุณล่ะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงแค่เฉินเฉิน แต่ฉันเป็นห่วงคุณด้วย” ถังจือซย่าพูดเสียงแหบแห้ง

“ฉันก็จะไม่เป็นอะไรเหมือนกัน อย่าประเมินฉันต่ำเกินไปสิ” สีจิ่วเฉินหัวเราะ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ของเธอ

“จิ่วเฉิน คุณสัญญากับฉันนะ คุณจะต้องกลับมา”

“ถ้าฉันกลับมาได้อย่างปลอดภัย มีรางวัลให้ฉันไหม” สีจิ่วเฉินทำน้ำเสียงจริงจังขึ้น

“มี รอวันที่คุณกลับมาอย่างปลอดภัย เราสองคนแต่งงานกันนะ! ฉันจะแต่งงานกับคุณ เป็นภรรยาของคุณ” ถังจือซย่าพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ชายหนุ่มดีใจ “จริงหรือ ขอเพียงฉันกลับมาอย่างปลอดภัย เธอก็จะแต่งงานกับฉันใช่ไหม”

“จริงค่ะ ฉันไม่โกหกคุณ” ถังจือซย่าจริงจังเป็นพิเศษ ขอเพียงแค่เขากลับมา จะให้เธอทำอะไรก็ได้

แต่ว่า...เขาจะสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยจริงหรือ เขาสามารถรอดจากเงื้อมมือของสีรุ่ยหมิง แล้วกลับมาได้อย่างปลอดภัยหรือ

คนเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี และไม่ควรประเมินความสามารถของพวกเขาต่ำเกินไป

“โอเค ตกลงตามนี้นะ แม้ว่าฉันจะต้องตกนรก ฉันก็ต้องคลานมาแต่งงานกับเธอ” เสียงของสีจิ่วเฉินหนักแน่นราวกับกำลังกล่าวคำสาบาน

ถังจือซย่าตกใจสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย “สีจิ่วเฉิน ฉันไม่ได้ให้คุณคลานกลับมา ฉันให้คุณปลอดภัยกลับมา”

คลานกลับมา ฟังดูเหมือนไม่มีแขนขากลับมาอย่างนั้นแหละ เธอไม่อยากจะคิดภาพ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

“โอเคๆ สัญญาว่าจะเดินกลับมาหาเธอ” สีจิ่วเฉินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ราวกับพลังงานของเขามีไม่จำกัด

เวลาถัดมาอีกสองชั่วโมง ถังจือซย่าไม่รู้ว่าเธอผ่านมันมาได้อย่างไร เธอรู้สึกเหมือนจิตใจแทบจะแตกสลาย เธอเอาแต่นั่งมองกล้องสังเกตการณ์อยู่ตลอดเวลา ขณะเดียวกันก็มองเห็นสีจิ่วเฉินยืนอยู่ที่ดาดฟ้าเรือเป็นครั้งคราว สลับกับมองหาลูกชายที่เรืออีกลำ แต่ก็ไม่เห็นเขาออกมาเลย