รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 472

เธอโบกมือส่งสัญญาณให้ลูกน้อง แล้วถังอวี่เฉินก็ถูกปล่อยตัว แต่คนแรกที่เขาวิ่งไปหาคือสีจิ่วเฉิน

“คุณอาสี คุณอาสี ทำไมคุณอาต้องให้พวกเขาจับตัวด้วยฮะ ผมไม่ยอมให้คุณถูกจับเพื่อช่วยเหลือผมนะฮะ เธอคนนี้เป็นคนเลว” ใบหน้าเล็กๆ ของถังอวี่เฉิน จ้องมองหลินจิงจิงด้วยความโกรธ

แม้ว่าสีจิ่วเฉินจะถูกมัดมือเอาไว้ แต่เขาก็โน้มตัวลงมา ท่าทางของเขายังคงเหมือนเทพบุตรท่าทีเชิดหยิ่งไม่ยอมอ่อนข้อ เขามองเด็กน้อยด้วยสายตาจริงจัง “เฉินเฉิน กลับไปหาแม่ของหนูนะ อาสีจะไม่เป็นอะไร”

“คุณอาสี ผมไม่ไปจากคุณอา ผมจะอยู่กับคุณอา ผมไม่ไป” เด็กน้อยกอดเขาไว้ จนร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกร้อนอกร้อนใจ

สีจิ่วเฉินใช้จังหวะนี้ขยิบตาให้บอดี้การ์ด หลี่เชารีบเดินเข้ามาอุ้มถังอวี่เฉิน แต่เด็กน้อยพยายามดิ้นรนจากการจับกุมของบอดี้การ์ด บอดี้การ์ดจึงต้องใช้แรงอุ้มเขาขึ้นเรือไป

ในความเงียบ ก็ยังคงได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องตะโกน “คุณอาสี คุณอาสี...”

สีจิ่วเฉินได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย จิตใจของเขาอ่อนปวกเปียก ดวงตาของเขาเริ่มแดง เด็กคนนี้เหมือนลูกชายแท้ๆ ของเขาจริงๆ เกิดความรู้สึกผูกพันทางสายเลือดขึ้นมา

หลินจิงจิงยิ้มเยาะ “เป็นการแสดงความรักของพ่อลูกที่น่าซาบซึ้งใจจริงๆ! จิ่วเฉิน คุณน่าจะรู้ดีนะว่าจุดจบของคุณจะเป็นอย่างไร”

พูดจบ เธอก็สั่งเขา “ตอนนี้ยกเลิกการฟ้องร้องพ่อบุญธรรมของฉันเสีย ปล่อยเขาเป็นอิสระ”

โทรศัพท์ถูกยื่นมาต่อหน้าของสีจิ่วเฉิน และในขณะนั้น ปืนของสไนเปอร์ที่อยู่ข้างๆ เขา ก็ชี้ไปที่คนสามคนบนเรือสปีดโบ๊ท ที่แล่นออกไปได้ไม่ไกล

ดวงตาของสีจิ่วเฉินหม่นลง เขารับโทรศัพท์มา แล้วกดโทรหาผู้กำกับการสำนักงานตำรวจ เมื่ออีกฝ่ายรับสาย เขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า "ผู้กำกับหลิวตอนนี้ผมจะถอนฟ้องสีรุ่ยหมิงคุณลุงของผม รบกวนคุณปล่อยตัวเขาภายในสามวันด้วยครับ”

“คุณชายสี คุณแน่ใจหรือว่า ต้องการยุติการสืบสวนคดีในเรื่องนั้น”

“ใช่ อาของผมไม่ใช่ผู้ต้องสงสัย” สีจิ่วเฉินตอบอย่างจริงจัง

"ตกลง! ผมจะจัดการปล่อยตัวเขา"