รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 478

มีคนลงมาจากเฮริคอปเตอร์ทั้งหมดสี่คน หนึ่งคนในนั้นเป็นชายหนุ่มวัยรุ่นในชุดสีดำและกางเกงขายาวสีดำ ยืนสง่าอยู่ตรงนั้นออร่าเหมือนดังกระบี่ที่คมกริบเล่มหนึ่งทิ่มแทงทะลุฟ้าและดินได้ บรรยากาศน่ากลัวและดูน่าเกรงขามยิ่งนัก

มือของเขาถือไอแพคอยู่ จากนั้นก็ชี้นิ้วไปยังทิศทางหนึ่งอย่างแม่นยำ “ทางนั้น ไปหาคนทางด้านนั้น”

จากนั้น เขาก็ก้าวเท้ายาวๆของเขาเหยียบลงไปบนพื้นหญ้า พงหญ้าที่เขียวชอุ่มถูกเขาเหยียบจนส่งเสียงสวบสวบ แรงขาของเขาลงน้ำหนักอย่างหนักแน่น มีออร่าของที่แข็งแกรงอย่างที่ผู้นำทหารพึงมี

“ท่านครับ ทางด้านนี้มีคนจำนวนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา” ลูกน้องของเขาส่งเสียรายงานขึ้นมา

“จัดการซะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นก็เดินมุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้นต่อ

ลูกน้องทั้งสามคนของเขารีบเดินไปยังทิศทางตรงข้ามทันที

ในที่สุดชายหนุ่มท่านนี้ก็เดินมาถึงใต้ต้นไม่ใหญ่เป็นที่เรียบร้อย จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?”

สีจิ่วเฉินที่เอาหลังพิงกับต้นไม้อยู่ ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นจากการพักผ่อน เขาตอบขึ้นมาหนึ่งประโยคอย่างติดตลก “ยังไม่ตาย!”

ชายหนุ่มคนนี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นก็นั่งยอง ๆ ลง ใช้แสงไฟจากไอแพทสองสำรวจบนร่างกายของเขา และสำรวจจนไปถึงขาที่เลือดกำลังไหลอยู่ “ไปเถอะ จะพานายไปจัดการบาดแผลเสียก่อน”

พูดจบ แขนยาวๆของเขาก็เข้ามาพยุงตัวสีจิ่วเฉินให้ลุกขึ้น ทั้งสองคนมีส่วนสูงและรูปร่างพอๆกัน พวกเขาทั้งสองคนมุ่งหน้าไปยังเฮลิคอปเตอร์

คนของหลินจิงจิงเพิ่งจะพุ่งตัวเข้ามาใกล้เฮลิคอปเตอร์ แต่อยู่ ๆ ก็เจอกับการลอบโจมตีจากบุคคลลึกลับ ลูกน้องกลุ่มนี้ของหลินจิงจิงล้วนเป็นคนที่มีฝีมือไม่ใช่คนธรรมดา แต่เพราะว่าอีกฝ่ายลอบโจมตี ไม่นานก็บาดเจ็บไปกว่าครึ่ง หลินจิงจิงเปล่งเสียงกรีดร้องตกใจออกมาสองสามคำ จากนั้นก็เห็นเงาดำๆหนึ่งเงามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ วินาทีต่อมา มือของเธอทั้งสองข้างก็ถูกมัดเอาไว้ เธอเจ็บเสียจนน้ำตาเล็ดออกมาด้วยความเจ็บปวด “ปล่อยมือ ปล่อยฉันไปนะ...”

ขณะนี้สีจิ่วเฉินกำลังนั่งอยู่ในห้องผู้โดยสารของเฮลิคอปเตอร์ บนตัวเขามีเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งคลุมเอาไว้อยู่ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างกำลังช่วยเขาจัดการบาดแผลอยู่ด้วยท่าทางชำนาญ

“เหยียนเฟิง ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะ” สีจิ่วเฉินเอ่ยทักทาย

“เกือบจะสองปีแล้วล่ะ” เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าได้รูปเป็นมิติ เป็นใบหน้าที่อ่อนเยาว์เป็นอย่างมาก

ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ จากนั้นก็ยกกำปั้นชนกัน เห็นได้ชัดว่ากาลเวลาไม่อาจทำให้มิตรภาพเหมือนดังพี่น้องของพวกเขาตัดขาดจากกันได้ เห็นได้จัดเชนผ่านแววตาของพวกเขา