รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 480

ภายในรถคันที่สอง หนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งกระโดดลงมาจากที่นั่งข้างคนขับก่อนใคร จากนั้นเขาก็เปิดประตูที่นั่งด้านหลังและช่วยพยุงสีจิ่วเฉินที่บาดเจ็บที่ขาลงมา  

หัวใจของถังจือซย่าบีบรัดด้วยความตึงเครียด ในเวลานี้ ภายในสายตาของเธอมีเพียงชายหนุ่มคนนั้น ตอนที่เห็นเขาได้รับบาดเจ็บ เธอหายใจไม่เป็นจังหวะ หัวใจวิวๆเหมือนห้อยโตงเตงเอาไว้กลางอากาศ

เขาได้รับบาดเจ็บเหรอ บาดเจ็บสาหัสมากหรือไม่นะ? 

“เหยียนเฟิง ปล่อยฉันก่อน” อยู่ๆสีจิ่วเฉินก็ดันเพื่อนรักของเขาที่พยุงตัวเขาออกไป 

เนี่ยเหยียนเฟิงที่พยุงตัวเขาอยู่ถึงกับตะลึงนิ่งไปทันที และพูดเตือนสติเขาขึ้นมาหนึ่งประโยค “สภาพนายแบบนี้อย่าเพิ่งมาทำเป็นอวดเก่งไป” 

“ฉันรับปากกับเธอเอาไว้ ว่าฉันจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ” สีจิ่วเฉินยกมือขึ้นมาดันเขาออกไป เพราะเรื่องที่รับปากกับเธอเอาไว้แล้ว เขาต้องทำมันให้ได้ 

เจียนจือเพ่ยเดินไปยืนอยู่ข้างๆเนี่ยเหยียนเฟิง ทำท่ากอดอกและพูดอย่างไม่เข้าใจ “ผู้หญิงนี่ เป็นอะไรที่น่ารำคาญเสียจริง” 

เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้าเห็นด้วย “นายพูดถูกที่สุด” 

ดังนั้น ในตอนนี้ที่พวกเขาทั้งสองคนยังคงโสดอยู่ ไม่ใช่ไม่มีสาเหตุ 

ถังจือซย่าเห็นสีจิ่วเฉินที่พยายามเดินมาหาอย่างมานะ เธอจึงพุ่งตัวเข้าไปหาเขาแทน และโผล่เข้ากอดสีจิ่วเฉิน จากนั้นก็เอามือเข้าไปโอบเพื่อพยุงตัวเขาเอาไว้ และน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา “ขาของคุณได้รับบาดเจ็บ อย่าเพิ่งเดินสิ” 

“เธอพูดเอาไว้ว่า ขอเพียงฉันเดินกลับมาได้เธอจะแต่งงานกับฉัน อย่างนี่ถือว่าได้หรือเปล่า?” สีจิ่วเฉินจ้องมองเธออย่างจริงจัง แสดงให้เห็นว่าเขาทำได้แล้ว 

ถังจือซย่าพยักหน้า “คำพูดของฉันเชื่อถือได้เสมอ บาดแผลของคุณ...” 

“ไม่หนักมาก รักษาตัวสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว” สีจิ่วเฉินพูดปลอบใจขึ้นมาหนึ่งประโยค และเขาก็หันไปพูดแนะนำ “ขอแนะนำเพื่อนรักทั้งสองคนของฉันให้เธอได้รู้จักนะ” 

“เจียนจือเพ่ย” 

“เนี่ยเหยียนเฟิง” 

“พวกเขาล้วนเป็นเพื่อนร่วมตายที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปีของฉันเอง ครั้งนี้โชคดีได้พวกเขาทั้งสองคนมาช่วยเหลือเอาไว้” 

ชายหนุ่มที่ยืนห่างออกไปสองเมตร ที่ปกติจะทำตัวเป็นเจ้าคนนายคนผู้สูงส่ง แต่ในเวลานี้ อยู่ ๆ ก็กลายเป็นโรคเข้าสังคมยากขึ้นมาเสียได้ คนหนึ่งยืนเกาหัว อีกคนโบกมือมาให้ ทั้งสองมองมายังถังจือซย่าและเอ่ยทักทายขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน “สวัสดีครับพี่สะใภ้!”