รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 481

“อีกนิดเดียวก็ลึกจนเกือบจะถึงกระดูกแล้ว ยังดีที่เข้าไม่ถึง” โอวหมิงเฮ่าหยิบเครื่องมือสแกนขึ้นมาส่องดูเล็กน้อย

“เป็นใครกันที่ทำร้ายคุณ?” ถังจือซย่าแค้นจนกัดฟันกรอด ถ้าหากว่าหลินจิงจิงอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ เธอคงได้ฆ่าหล่อนขึ้นมาจริงๆ ก่อนหน้านี้หล่อนลักพาตัวลูกชายของเธอไป ตอนนี้ยังมาทำร้ายสีจิ่วเฉินจนบาดเจ็บขนาดนี้ 

“ไม่เป็นไร รักษาตัวสักแป๊บก็ดีขึ้น” สีจิ่วเฉินเอื้อมมือไปกุมมือของถังจือซย่าเอาไว้ สายตาเต็มไปด้วยการปลอบโยน 

ทั้งๆที่คนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นเขาแท้ๆ 

“วางใจเถอะครับ คุณถัง ประธานสีไม่ใช่คนอ่อนแออย่างที่คุณคิดเอาไว้ เขาเคยเขาไปอยู่ในป่าดงดิบมาแล้ว แล้วยังสามารถมีชีวิตกลับมาอย่างปลอดภัยได้” โอวหมิงเฮ่าเองก็พูดปลอบโยนสมทบขึ้นมา หลังจากนั้นก็ถามขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “ดูเหมือนว่าชิปอิเล็กทรอนิกส์ที่ฝังเข้าไปอยู่ในร่างกายของคุณจะเป็นเทคโนโลยีขั้นสูงจริงๆ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วยังคงสมบูรณ์แบบไม่เกิดเสียหายแต่อย่างใด” 

อยู่ ๆ หัวใจของถังจือซย่าก็บีบรัดอย่างรุนแรง ในร่างกายของชายหนุ่มคนนี้มีชิปอิเล็กทรอนิกส์ฝังอยู่ภายในด้วยหรือ? 

ตอนที่เธอหันไปมองสีจิ่วเฉินนั้น สีจิ่วเฉินก็ยกแขนขึ้นมาอัตโนมัติ เพื่อให้เธอมองรอยแผลเป็นที่เกือบจะมองไม่ค่อยเห็นบนแขนของเขา “เมื่อสิบปีก่อนฉัน จือเพ่ย และเหยียนเฟิงก่อนที่พวกเราทั้งสามคนจะจากกัน ต่างคนต่างฝังชิปเอาไว้หนึ่งอัน ขอเพียงใครคนใดคนหนึ่งเกิดเรื่อง สองคนที่เหลือไม่มีทางนั่งนิ่งเฉยๆไม่สนใจแน่นอน” 

สีจิ่วเฉินพูดจบ ก็พูดอย่างเอือมระอาขึ้นมา “ฉู่เฮ่าเองก็ทำเรื่องให้วุ่นวายกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องเรียกพวกเขามาด้วยซ้ำ” 

ถังจือซย่ากลับรู้สึกว่าถ้าหากฉู่เฮ่าไม่ทำแบบนี้ วินาทีนั้น คนที่จะอกแตกตายคงเป็นเธอก่อน 

“หากไม่ได้พวกเขา บางทีในตอนนี้ฉันก็ยังคงไม่เจอคุณ” ถังจือซย่ารู้สึกขอบคุณเพื่อนรักทั้งสองคนนั้นเป็นอย่างมาก 

“ดังนั้น ครั้งนี้เธอเป็นห่วงฉันจริงๆแล้วใช่ไหม?” สายตาของสีจิ่วเฉินลึกซึ้งและแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าในที่สุดก็ลองใจเธอจนเห็นถึงก้นลึกในจิตใจได้แล้ว

“ต่อไปห้ามทำให้ฉันกังวลถึงขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปจากคุณ จะได้ไม่ต้องมานั่งพะว้าพะวังใจ” ถังจือซย่าบอกเตือนอย่างอ่อนโยน 

แต่ครั้งนี้เป็นเขาที่ช่วยเหลือลูกชายเอาไว้ได้ ดังนั้น เธอจึงให้อภัยเขาแล้ว 

“ได้” สีจิ่วเฉินพูดจบ ก็ก้มลงไปมองดูหมอบางคนที่กำลังพันผ้าพันแผลอยู่ ทำไมถึงยังทำไม่เสร็จอีก? 

โอวหมิงเฮ่าเองก็อยากจะรีบจัดการให้เสร็จไวๆ ไม่อยากเป็นก้างขวางคอแล้ว หลังจากเขาพันผ้าพันแผลเสร็จก็ลุกตัวขึ้นมา “จิ่วเฉิน ถ้ายังไงผมขอตัวกลับก่อน หลังจากนี้อีกสามวันฉันจะมาทำแผลให้คุณอีกครั้ง ห้ามให้แผลโดนน้ำเด็ดขาด พยายามรักษาตัวเงียบๆสักหนึ่งอาทิตย์ อีกอย่างภายในสิบวันนี้...ทางที่ดีที่สุดคืออย่างได้ออกกำลังกายที่ต้องใช้แรง”