รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 482

อยู่ ๆ ถังจือซย่าก็รู้สึกว่าเหมือนโดนเขาควบคุมอยู่ในกำมือ ไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้อีกต่อไป 

“ก็ได้ แต่ยังไงก็ต้องรอให้ขาของคุณหายดีเสียก่อนค่อยว่ากันอีกที” ถังจือซย่าแสดงความห่วงใยที่มีต่อเขา 

“ฉันจะให้คนไปจัดเตรียมสถานที่ก่อน หลังจากนี้อีกครึ่งเดือนพวกเราจะหมั้นหมายกัน ภายในครึ่งเดือนนี้ เธอก็เลือกชุดเลือกเครื่องประดับที่เธอชอบได้ตามใจ” สีจิ่วเฉินรู้ดีว่าพวกผู้หญิงน่าจะชอบจัดแจงของเหล่านี้ 

“อืม ได้” ถังจือซย่าเองก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเลือกอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มคนนี้ไม่เลวจริงๆ 

อย่างที่คุณพ่อเคยกล่าวเอาไว้ ผู้หญิงที่มีลูกแล้วยังแต่งงานได้ ก็ถือว่ามีบุญวาสนามากแล้ว ดังนั้นถ้าเจอกับใครที่มีคุณสมบัติที่ดีก็แต่งงานไปเถอะ 

สีจิ่วเฉินที่เห็นว่าเธอรับปากอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกพอใจราวกับได้ล่าเหยื่อมาอยู่ในกำมือเรียบร้อยแล้วยังไงยังงั้น 

ดังนั้น บาดแผลเล็กน้อยที่ขาของเขา สามารถแลกภรรยามาได้หนึ่งคน ถือว่าคุ้มค่ามากแล้ว 

เมื่อถังจือซย่าเดินออกมา ฉู่เฮ่าก็เดินเข้าไปรายงานเรื่องงานเล็กน้อย และเมื่อถังจือซย่าเดินมาถึงห้องของลูกชาย เด็กน้อยก็พุ่งตัวเข้ามาสอบถามทันที “หม่ามี้ ขาของคุณอาสีเมื่อไรจะหายเหรอฮะ” 

“คุณหมอบอกว่าผ่านไปสิบวันก็จะดีขึ้น ไม่ต้องกังวลไปนะจ๊ะ” 

ทันใดนั้นเด็กน้อยก็กอดเข้ามาที่คอของถังจือซย่าขึ้นมากะทันหัน พูดขอร้องอ้อนวอนข้างๆหูของเธอ “หม่ามี้ ผมอยากให้คุณอาสีเป็นแด๊ดดี้ของผมได้หรือเปล่าฮะ?” 

พอถังจือซย่าได้ยินที่ลูกชายเอ่ยถาม ทั้งเอ็นดูและยังอยากจะหัวเราะ “ทำไมหรือ?” 

“หม่ามี้ ผมชอบเขามากๆเลย ผมรู้สึกว่าเขาต้องเป็นแด๊ดดี้ของผม” เด็กน้อยพูดเสียงดังออกมา 

หัวใจของถังจือซย่านิ่งไปชั่วขณะ เพราะว่าชั่วชีวิตนี้สีจิ่วเฉินคงไม่มีทางเป็นพ่อที่แท้จริงของลูกชายได้ 

“ดีเลย หม่ามี้ตัดสินใจแต่งงานกับเขาแล้ว ต่อไปพวกเราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ให้เขาเป็นแด๊ดดี้ของลูกดีหรือไม่?” ถังจือซย่ารับปากลูกชาย 

“จริงเหรอฮะ? ดีที่สุดเลย ผมจะมีแด๊ดดี้แล้ว” เด็กน้อยดีใจจนขาน้อยๆของเข้ากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข