รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 483

ในเวลานั้นเอง มีข้อความดังขึ้นมาในมือถือของเธอ เธอเอื้อมมือไปหยิบมาดู เป็นข้อความจากชายหนุ่มที่นอนอยู่ห้องนอนใหญ่ส่งมา 

“มาที่ห้องนอนฉันแป๊บหนึ่ง” 

ถังจือซย่ารีบวิ่งไปที่ห้องนอนของเขาทันที แต่เมื่อดันประตูเปิดเข้าไป ก็เห็นชายหนุ่มเอนตัวพิงอยู่ตรงหัวเตียง และใช้มือตบลงไปตรงที่ว่างข้างๆตัวเขา “คืนนี้มานอนกับฉันนะ” 

ถังจือซย่าเม้มริมฝีปากและส่ายหัว “ไม่เอา” 

สีจิ่วเฉินหรี่สายตาลง แววตาเหมือนจะสื่อออกมาเชิงบังคับเล็กน้อย “เธอไม่อยู่ข้างๆฉัน ฉันก็จะนอนไม่หลับ” 

ถังจือซย่าทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ หรือเพราะว่าเขาคิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ก็เลยสามารถขู่เธอได้หรือ? 

ก็ได้! คืนนี้อยู่กับเขาก็ได้ ถึงยังไงคุณหมอโอวก็เคยพูดเอาไว้ว่า ทางที่ดีที่สุดให้ชายหนุ่มอย่าได้เคลื่อนไหวตามอำเภอใจเป็นอันขาด 

ถังจือซย่าเดินมาอยู่ที่ข้างกายเขา เลิกผ้าห่มอีกด้านขึ้นแล้วล้มตัวนอน 

เมื่อสีจิ่วเฉินเห็นเธอนอนห่างไปตั้งไกล รู้สึกรังเกียจเตียงของตัวเองที่ใหญ่เกินไปขึ้นมาจริงๆ ตอนนี้ขาของเขาบาดเจ็บไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว เธอยังจงใจที่จะนอนไกลขนาดนั้นอีก 

“มานี่” เขาเอ่ยขอร้องด้วยเสียงทุ้มต่ำ 

ถังจือซย่าพลิกตัวหันตะแคงข้าง ก็เห็นดวงตาคู่สวยที่สีดำสนิทส่องสว่างเป็นประกายจ้องมองมาที่เธอ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเล็กน้อย “ฉันมานอนบนเตียงของคุณแล้วนะ คุณยังต้องการอะไรอีก?” 

สีจิ่วเฉินรู้สึกว่าเธอจงใจทำ ก่อนที่เขาจะเตรียมตัวขยับขาที่รับบาดเจ็บนั้น ถังจือซย่ารีบหยุดเขาทันที “คุณอย่าขยับสิ” 

สีจิ่วเฉินไม่ขยับแต่อย่างใด จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสั่งเธอ “ถ้างั้นก็มานี่ ไม่เช่นนั้น ฉันจะเข้าไปหาเอง” 

ถังจือซย่าทำได้เพียงขยับตัวเข้าไปหาอีกนิดหนึ่ง ห่างกันเพียงช่วงครึ่งแขน แต่ชายหนุ่มยังรู้สึกว่ายังไม่พอ จึงยื่นแขนยาวๆของเขาไปคว้าตัวเขาเข้ามา “นอนแนบชิดกับฉันไว้” 

ถังจือซย่าจึงได้นอนแนบชิดกับเขาทั้ง ๆ แบบนั้น นอนตะแคงข้างติดกับขาข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ แขนก็ถูกชายหนุ่มจับมาวางไว้รอบเอวของเขา ให้เธอนอนกอดอยู่แบบนี้ 

“ง่วงจังเลย” ถังจือซย่าที่ตัวแนบชิดกับร่างกายที่อบอุ่นของเขา ความง่วงจึงค่อยเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ 

“นอนเถอะ” สีจิ่วเฉินตบไปที่แผ่นหลังตรงไหล่ของเธอเบาๆ เหมือนว่ากำลังกล่อมเด็กน้อยเข้านอนก็ไม่ปาน 

ถังจือซย่ารู้สึกเหมือนถูกกล่อมขึ้นมาจริงๆ เธอหลับตาลง ไม่นานก็หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา