เนี่ยเหยียนเฟิงหันไปมองบนใส่เขา และกล่าวเตือนอย่างจริงจัง “ครั้งต่อไปอย่าได้ล้อเล่นแบบนี้อีก”
เจียนจือเพ่ยรู้สึกหมดอารมณ์ในทันที เขาก็แค่เบื่อๆต้องการหาสีสันเพิ่มความสนุกให้กับเพื่อน คิดไม่ถึงว่าก้อนน้ำแข็งอย่างเขากลับไม่เปิดใจเลยสักนิด
“หวังดีกลับไม่ได้รับความดี ฉันทำแบบนี้ก็แค่หวังดีกับนาย นายอายุปาไปยี่สิบเจ็ดแล้ว แม้แต่มือของผู้หญิงยังไม่เคยจูงเลย ฉันทำเพราะเป็นห่วงนายไง! นายดูจิ่วเฉินสิ ใกล้จะแต่งงานไปแล้วนะ” เจียนจือเพ่ยพูดด้วยใบหน้ากังวล
เนี่ยเหยียนเฟิงอยู่ ๆ ก็คว้ามือของเขาเอาไว้ “นายเองก็ไปกับฉันซะ อย่าได้เอาแต่ลุ่มหลงอยู่ในสถานที่แห่งนี้ไปวันๆ ไม่เอาไหน”
เจียนจือเพ่ยก็โดนเนี่ยเหยียนเฟิงลากตัวออกไปทั้ง ๆ แบบนี้ ผู้หญิงสองสามคนที่อยู่ข้างหลังแอบอมยิ้มขึ้นมา ที่แท้ผู้ชายระดับสูงคนนี้ก็มีแฟนเป็นผู้ชายเสียแล้ว! อีกทั้งยังเป็นแบบจอมเผด็จการมากๆเสียด้วย!
หากเจียนจือเพ่ยรู้ว่าเขาโดนเนี่ยเหยียนเฟิงลากออกไปแบบนี้แล้วจะโดนพวกผู้หญิงคิดไปไหนถึงไหนแบบนั้น เกรงว่าเขาคงจะสติแตกอยู่ตรงนั้นทันที
พอเดินมาจนถึงสถานที่จอดรถ เนี่ยเหยียนเฟิงก็หันไปพูดกับบอดี้การ์ดของเจียนจือเพ่ย “พวกนายช่วยดูแลนายน้อยของพวกนายดีๆ หน่อย ต่อไปก็อย่าพาเขามาที่แบบนี้บ่อยนัก”
“รับทราบ ท่านเนี่ย” บอดี้การ์ดรับคำสั่งทันที
เจียนจือเพ่ยกระพริบตาปริบๆอย่างเอือมระอา ครั้งนี้เปลี่ยนมาเป็นเนี่ยเหยียนเฟิงสั่งสอนเขาบ้างแล้ว
ลูกน้องของเนี่ยเหยียนเฟิงขับรถเข้ามา จากนั้นรถออฟโรดสีดำก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว เจียนจือเพ่ยเม้มริมฝีปากเล็กน้อย และหันไปพูดกับบอดี้การ์ด “กลับโรงแรม”
รถของเจียนจือเพ่ยจอดอยู่หน้าบาร์อยู่แล้ว บอดี้การ์เพิ่งจะเปิดประตูเพื่อส่งเขาขึ้นรถ อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งหน้าแน่นจัดเต็มพุ่งตัวออกมาจากบาร์ เธอมองไปรอบๆด้วยความตื่นตระหนก หลังจากนั้น เธอก็จ้องมองไปยังรถที่เพิ่งเปิดประตูออกราวกับกระต่ายน้อยกำลังตื่นตูมยังไงยังงั้น ทันใดนั้นก็มุดเข้าไปทันที
บอดี้การ์ดยังไม่ทันตั้งสติกลับมาทัน เจียนจือเพ่ยที่เพิ่งจะเข้ามานั่ง ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งหมุดตัวเข้ามาที่ระหว่างต้นขาของเขา กอดขาของเขาแล้วเอ่ยขอร้องอ้อนวอน “คุณคะ คุณคะ ขอความช่วยเหลือโดยด่วนหน่อยค่ะ ขอให้ฉันหลบในรถของคุณหน่อยได้หรือไม่! มีคนกำลังไล่ฆ่าฉัน”
บอดี้การ์ดที่ต้องการจะปกป้องนายน้อยไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิงหรือไม่ แขนยาวของเขาเอื้อมไปจับคอเสื้อของเธอและดึงออกมา แต่ว่าหญิงสาวกลับไม่คิดจะออกไป อยู่ ๆ เธอก็เอื้อมมือไปกอดคอเจียนจือเพ่ยเอาไว้
“ขอให้ฉันหลบสักสองนาที ขอร้องล่ะ แค่เพียงสักครู่หนึ่งก็ยังดี”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...