รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 492

ถังจือซย่าเดินไปทางห้องหนังสือ แล้วก็ได้ยินเสียงของนายหญิงใหญ่สีที่ลอยมาจากห้องหนังสือที่ไม่ได้ปิดประตู

“ดี ดีมาก จิ่วเฉิน หลานแต่งงานกับจือซย่าแล้ว จะต้องทำดีกับแม่ลูกเขาให้มากๆ นะ”

ฝีเท้าของถังจือซย่าชะงักลง จากนั้นก็ได้ยินเสียงของนายหญิงใหญ่สีดังขึ้นอีกครั้ง “ของคุณพระเจ้าที่ทำให้ฉันได้สมหวัง ให้ครอบครัวของเราทั้งสองได้เป็นเครือญาติกัน หากวันไหนถ้าฉันตายไป ฉันก็จะขอบคุณคุณตำรวจซิงเย่ว์อย่างแน่นอน”

ใจของถังจือซย่านั้นราวกับถูกบีบแน่น นายหญิงใหญ่สีนั้นถือบุญคุณของแม่จริงๆ

“คุณย่าครับ ผมรับรองว่าจะดีกับพวกเขาแม่ลูกตลอดชีวิตอย่างแน่นอน” สีจิ่วเฉินสัญญากับคุณย่า

“หากในวันข้างหน้าจือซย่าไม่อยากจะมีลูกอีก หลานห้ามไปบังคับเธอเด็ดขาดนะ หากสั่งสอนเฉินเฉินอย่างดี ในวันข้างหน้าเขาก็เป็นผู้สืบทอดของหลานได้เหมือนกัน” นายหญิงใหญ่สีพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง

“ทุกอย่างตามความสมัครใจของเธอ ถ้าเธออยากมีก็มี ไม่อยากมีก็ไม่ต้องมี ผมจะไม่ไปบังคับแน่นอน สำหรับผมแล้ว เฉินเฉินก็คือลูกชายของผมครับ”

“ดี ย่าเองก็ชอบเขามาก เจ้าเหมือนกับหลานในตอนเด็กๆ มาก ฟ้าลิขิตจริงๆ” นายหญิงใหญ่พูดอย่างรู้ซึ้ง

เมื่อถังจือซย่าได้ยินแบบนี้ ก็รู้สึกสับสนในใจ เธอกับสีจิ่วเฉินจะมีลูกอีกไหมนะ เธอเองก็เริ่มจะหวั่นไหวแล้วเหมือนกัน

ความจริงแล้ว หากรักเขาจริง ก็ควรจะมีลูกให้ตระกูลสีอีกสักคน

ด้วยความคิดที่ยังไม่แน่นอนแบบนี้ ถังจือซย่าจึงไม่อยากจะไปคิดต่อแล้ว จะเป็นการเพิ่มความเครียดเปล่าๆ

เธอไม่ได้เข้าไปรบกวนการสนทนาระหว่างย่ากับหลาน เธอเดินออกไปที่สวน ลูกเล่นอยู่ที่นี่ตลอด นายหญิงใหญ่ยังสร้างสนามเด็กเล่นกลางแจ้งให้ลูกอีกด้วย แถมยังติดแอร์เอาไว้ เจ้าตัวเล็กเล่นอยู่ข้างในอย่างสนุกสนาน

นี่เป็นการกระทำที่ซาบซึ้งกินใจมากจริงๆ ถังจือซย่ารับรู้ได้ถึงความรักที่คนตระกูลสีมีต่อตนเองและลูกของเธอ

ในช่วงพรบค่ำ แสงอาทิตย์ลับหายไปในท้องทะเลที่อยู่ไกลออกไป ความมืดเข้ามาเยือน แสงไฟในเมืองนั้นสว่างไสว

มื้ออาหารข้ามปีของตระกูลสีก็หลากหลายมากเช่นกัน สีจิ่วเฉินนั่งอยู่ข้างๆ ถังอวี่เฉิน คอยคีบอาหารให้อย่างเขาตั้งใจ

เมื่อนายหญิงใหญ่สีเห็นแบบนี้ ในใจก็มีความสุขอย่างมาก ถังจือซย่าเองก็จดจำความรักที่ผู้ชายคนนี้มีให้กับลูกอย่างเงียบๆ