รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 495

ขณะนั้น หญิงสาวที่อยู่บนหาดทรายสักแห่งที่ไกลถึงต่างประเทศก็จามติดๆ ไปตั้งหลายที ไม่รู้ว่ามีคนคิดถึงหรือด่าเธอกันแน่

แสงแดดสาดส่องไปที่ตัวเธอ ภายใต้เสื้อสีขาวนั้น ทำให้เห็นเพชรทรงกลมที่ส่องแสงสว่างไสว

ของล้ำค่าขนาดนี้ เพื่อที่จะดูแลรักษามันให้ดี เธอจึงจำเป็นต้องติดตัวไว้ตลอดเวลา ต่อไปเธอจะต้องหาโอกาสเพื่อเอาไปคืนให้กับผู้ชายคนนั้นอีก

แต่ในตอนนี้ เธอกำลังอยู่ในช่วงหนีงานแต่ง ไม่สามารถที่จะกลับประเทศได้ ก็คงจะต้องดูแลรักษาแทนเขาก่อนแหละนะ

เที่ยงของวันต่อมา ถังจือซย่าพาลูกกลับไปกินอาหารเที่ยงที่ตระกูลถัง หลี่เจี๋ยก็ทำเป็นกระตือรือร้นมาต้อนรับเธอ ก่อนที่จะเกิดเรื่องอะไรกับถังจวิ้น เธอห้ามทำอะไรที่ไม่ดีกับถังจวิ้นเด็ดขาด

“เฉินเฉิน มานี่สิ อันนี้ตาให้หนูนะ” ถังจวิ้นให้อั่งเปาอันหนึ่งที่ในนั้นเต็มไปเงิน

ถังจือซย่าจึงรับมาเก็บไว้ในกระเป๋า “พ่อคะ เฉินเฉินยังเล็ก พ่อให้พอให้พิธีก็พอแล้วค่ะ”

“จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน ฉันมีหลานแท้ๆ แค่คนเดียว ฉันก็ต้องใจกว้างเป็นธรรมดาสิ” ถังจวิ้นยังรู้สึกว่าให้น้อยไปด้วยซ้ำ

หลี่เจี๋ยที่อยู่ข้างๆ เห็นแบบนี้ ก็ยิ้มเยือกเย็นในใจ ทั้งชีวิตนี้ของถังจวิ้นก็คงจะมีแค่ครั้งนี้แหละที่จะทำดีกับถังจือซย่าแม่ลูกได้ ในปีต่อๆ ถังจือซย่าก็จะไม่ได้เจอเขาแล้ว

“โอ๊ย…” ถังจวิ้นเอามือกุมที่หน้าอกไว้ “ฉันดื่มไปแค่แก้วเดียวเอง ทำไมถึงได้เจ็บหน้าอกกัน”

“พ่อคะ ดื่มน้อยๆ หน่อยค่ะ” ถังจือซย่ารีบลุกขึ้น “ไปโรงพยาบาลกันไหมคะ”

พอหลี่เจี๋ยเห็นแบบนั้น จึงรีบลุกมาพยุงสามีไว้ “พ่อเธอกินยาอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก ไปพักที่โซฟาหน่อยเถอะ!”

“ไปเอายาฉันมาหน่อย สงสัยสองสามวันนี้ดื่มเหล้า ความดันก็เลยสูงอีกแล้ว” ถังจวิ้นพูดกับภรรยา

หลี่เจี๋ยเดินขึ้นไปที่ชั้นสองแล้วก็บ่นไปด้วย “บอกแล้วว่าอย่าดื่มเหล้าเยอะ ยังจะดื่มอีก”