รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 496

ถังจือซย่าไม่มีธรรมเนียมการเยี่ยมญาติ เธอรู้สึกเพลิดเพลินที่จะได้อยู่เล่นกับลูกมากกว่า

เธออ่านหนังสือ แล้วก็เล่นต่อเลโก้เป็นเพื่อนลูก ดื่มด่ำกับการดื่มกาแฟ เวลาก็ล่วงเลยไปครึ่งวันแล้ว

ส่วนสีจิ่วเฉินก็ออกไปข้างนอก ด้วยตัวตนของเขาแล้ว จะต้องถูกเชิญไปร่วมงานต่างๆ อีกทั้งยังมีงานกินเลี้ยงมากมาย เขางานยุ่งมากจริงๆ

แต่ถังจือซย่าเป็นห่วงแผลที่ขาของเขา ผู้ชายคนนี้ราวกับคนเหล็ก พอไม่มีไม้เท้าแล้วก็เหมือนกับคนปกติทั่วไป

ทางบริษัทจัดงานแต่งก็กำลังจัดสถานที่งานแต่งอยู่ แม้จะเป็นแค่งานหมั้น แต่สีจิ่วเฉินก็เห็นความสำคัญอย่างมาก ทุ่มเงินไปมากมายเลยทีเดียว

ตอนค่ำ สีจิ่วเฉินก็กลับมา ใบหน้าที่หล่อเหลามีความมึนเมาเล็กน้อย โอวหมิงเฮ่าเองก็มดูแผลให้เขา

“ต่อไปงานกินเลี้ยงไหนที่ยกเลิกได้ก็ไม่ต้องไปแล้ว เหล้าก็ห้ามดื่ม ไม่อยากจะได้ขาแล้วหรือไง” โอวหมิงเฮ่าเปลี่ยนยาให้เขา พลางพูดเตือนเขาไปด้วย

ถังจือซย่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็คิดเห็นเหมือนโอวหมิงเฮ่า “ได้ยินไหม อย่าทำเป็นไม่สนใจแผลแค่นี้นะ”

สีจิ่วเฉินราวกับเป็นเด็กที่ถูกสั่งสอน เขายิ้มออกมาอย่างไร้ทางเลือก “โอเค ผมจะฟังคำพวกคุณ ต่อไปจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

หลังจากที่โอวหมิงเฮ่ากลับไป ถังจือซย่าก็สั่งให้สีจิ่วเฉินให้นอนอยู่แต่ที่โซฟา ถ้าอยากได้อะไร เธอก็จะไปเอาให้เขาเอง

ดังนั้น ผู้ชายจึงมีข้อเรียกร้องมากมาย อย่างเช่น จะกอดบ้าง จูบบ้าง เอาทุกอย่างที่เขาต้องการ

ในตอนที่ถังจือซย่าเอาหนังสือให้เขา เขาก็ถือโอกาสดึงเธอมากอดไว้ไม่ปล่อยจนได้

ถังจือซย่าขัดขืนไม่ออก จึงได้แต่ปล่อยให้เขาฉวยโอกาสไป สีจิ่วเฉินได้แต่เจ็บใจที่ขาของตนนั้นไม่ได้เรื่อง ไม่อย่างนั้น เขาก็จะได้ทำเรื่องที่ตนอยากทำได้มากมายเลย

จนถึงวันที่ 6 ถังจือซย่าและสีจิ่วเฉินก็ไม่ได้ออกจากบ้านอีกเลย แต่วันวันหนึ่งบริษัทจัดงานแต่งกลับมาคอนเฟิร์มเรื่องหลายละเอียดงานหลายครั้ง สีจิ่วเฉินให้ถังจือซย่าเป็นคนเลือกธีมงาน สี รวมถึงดอกไม้ที่จะใช้ในงาน ถังจือซย่าเองก็ตั้งใจมากเป็นพิเศษ

เรื่องนี้ทางตระกูลสีเองก็ได้ออกบัตรเชิญไปเรียบร้อยแล้ว รอแต่คุณชายใหญ่ของตระกูลสีประกาศวันหมั้นเท่านั้น

ณ ตระกูลถัง