รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 506

“แม่บุญธรรมกับน้องบุญธรรมฉันล่ะ”

“พวกเธอตกใจร้องไห้ ผมอยากจะพาประธานถังไปส่งที่โรงพยาบาล แต่ไม่นานผู้จัดการคังก็พวก พวกเขาก็เลยขึ้นรถของผู้จัดการคังไป”

“ตอนที่ลุงโทรมาหาฉันห่างจากตอนที่เห็นว่าพ่อหมดสติไปนานเท่าไหร่” ถังจือซย่าถามอย่างใจเย็น

“น่าจะประมาณสิบห้าสิบหกนาที”

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา ถ้าเป็นเช่นนั้น นับตั้งแต่เธอรับโทรศัพท์รวมกับเวลาสิบกว่านาทีของเหล่าหลี่ ช่วงเวลาที่พ่อถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลก็คือสี่สิบกว่านาที

ถังจือซย่าคำนวณจากแผนที่ ระยะเวลาจากบ้านไปถึงโรงพยาบาลในเครือแห่งที่สองประมาณยี่สิบสามนาที คังเฮ่าเซวียนบอกว่าเขาไปผิดถาม แต่จะอ้อมไปถึงยี่สิบนาทีเลยเหรอ?

ทำไมถึงไม่ไปโรงพยาบาลประชาชนที่ห่างจากบ้านแค่สิบนาที แต่กลับไปอ้อมสี่สิบนาทีเพื่อไปโรงพยาบาลอื่น

ในใจของถังจือซย่ารู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก เธอไม่อยากจะสงสัยว่าหลี่เจี๋ยมีความคิดอะไร แต่การที่พวกเขาล่าช้าอยู่บนท้องถนนเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้พ่อของเธอพลาดโอกาสที่ดีที่สุดในการช่วยชีวิต

“ลุงหลี่ ลุงรู้ว่าไหมว่าปกติพ่อฉันกินยาอะไร”

“ผมรู้ว่ามันเป็นยาชนิดหนึ่ง เวลาเขารู้สึกไม่ดีตรงหัวใจก็จะกินหนึ่งเม็ดเพื่อบรรเทาอาการ หลังจากที่เป็นลมครั้งก่อนประธานถังก็พกติดตัวไว้ตลอด บอกว่าเพื่อรักษาโรคหัวใจ”

ถังจือซย่าฟังจบก็ลุกขึ้นไปหายาในลิ้นชัก เธอไม่สนใจอะไรตรงขึ้นไปห้องนอนของพ่อที่ชั้นสอง เธอเจอยาบำรุงหัวใจที่พ่อเธอกินประจำ นอกจากนั้นก็ไม่เจอยาตัวอื่น

ถังจือซย่าหยิบยาหลายขวดออกมาจากลิ้นชัก เธอต้องรู้ให้ได้ว่าเศษยาที่เหลืออยู่ในปากของพ่อเธอใช่ยาตัวที่บ้านหรือไม่

หลังจากที่หายาจนครบ ถังจือซย่าก็เอ่ยกับเหล่าหลี่ “ลุงหลี่ เรื่องที่ฉันมาเอายาที่บ้าน ลุงอย่าบอกพวกแม่บุญธรรมนะ”

เหล่าหลี่อดไม่ได้ที่จะกังวล เขาจงรักภักดีกับถังจวิ้นมาโดยตลอดจึงพยักหน้า “ได้ครับ ผมจะไม่ปากโพล่ง”

ขณะที่ถังจือซย่าและสีจิ่วเฉินกำลังจะออกไปก็เห็นสองแม่ลูกหลี่เจี๋ยเข้ามาพอดี เพราะพวกเธอเห็นรถหรูที่จอดอยู่หน้าบ้านก็เดาได้ว่าต้องเป็นของสีจิ่วเฉิน