รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 507

บางทีเธออาจจะคิดมากเกินไป เธอปลอบใจตัวเอง

คังเฮ่าเซวียนกลับมาที่คอนโดของซ่งซานที่รอเขาอยู่ตลอด หลังจากที่ทั้งสองแสดงความรักกัน ซ่งซานก็ชวนเขาคุยเรื่องถังจวิ้น

คังเฮ่าเซวียนบอกเธอแค่ว่าถังจวิ้นเป็นลมและถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ซ่งซานที่เห็นคังเฮ่าเซวียนมีบางอย่างปกปิดเธอ เธอก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร

เพราะเป้าหมายของเธอ คือการทำให้งานหมั้นของถังจือซย่าและสีจิ่วเฉินถูกยกเลิก

ดูท่าตอนนี้ ในขณะที่ถังจวิ้นยังคงไม่ได้สติ จะจัดงานหมั้นได้อย่างไรกัน? นั่นมันอกตัญญูเกินไปแล้ว

อีกอย่าง ถังจือซย่าเองก็คงไม่มีกระจิตกระใจจะหมั้นหรอก

ณ โรงแรม

ถังจือซย่าไม่สามารถข่มตานอนหลับได้ เธอมองโรงพยาบาลที่อยู่ตรงข้ามก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่าง พ่อของเธอยังไม่ฟื้น เธอก็ไม่สามารถทำใจให้สงบได้

สีจิ่วเฉินถอนหายใจ ขยับตัวไปโอบเอวเธอ “หลับสักหน่อย ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”

ถังจือซย่าเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ราวกับมีเพียงอ้อมแขนของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ เธอเชื่อว่าพ่อของเธอจะต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน

ไม่รู้ว่าถังจือซย่าที่อยู่ในอ้อมแขนของสีจิ่วเฉินหลับไปตอนไหน แต่เธอกระสับกระส่าย ส่วนสีจิ่วเฉินก็ไม่ได้หลับสนิท แค่หญิงสาวในอกเขาขยับตัวเขาก็ตื่น

เมื่อถึงรุ่งเช้าถังจือซย่าลืมตาขึ้นมา สีจิ่วเฉินก็กำลังคุยโทรศัพท์กับโอวหมิงเฮ่าพอดี อาการของถังจวิ้นยังเหมือนเมื่อคืน แต่วันนี้ต้องทำการตรวจเช็คหลายรายการ

“จือซย่า อุปกรณ์ของที่นี่มีจำกัด พวกเราต้องพาพ่อของคุณกลับไปรักษาที่โรงพยาบาลของผม ต้องให้คนในครอบครัวเซ็นยินยอม”

“ฉันเซ็น” ถังจือซย่ารีบตอบ “ต่อให้หลี่เจี๋ยไม่ยินยอม พวกคุณก็ส่งตัวพ่อฉันไปตรวจได้เลย”

สีจิ่วเฉินพยักหน้าก่อนจะหันไปพูดกับปลายสาย “ส่งไปตรวจที่โรงพยาบาลทางนั้นได้ทันที”