รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 543

“หมดสติยังไม่ฟื้น” ถังชิงชิงพูดเบาๆ

ป้าหลิวหยุดพูด ตอนที่ถังชิงชิงหันไปมองเธอ ในดวงตาฉายแววเกลียดชังออกมา

ท้ายที่สุด รถของถังชิงชิงก็ขับมาถึงถนนเล็กๆริมทะเล รอบด้านมีแต่ต้นอ้อ ป้าหลิวถามอย่างประหลาดใจเล็กน้อย “เพื่อนของคุณเปิดโรงแรมข้างในนี้เหรอ”

“ไม่ใช่ พวกเรานัดเจอกันตรงนี้ เงินมากมายขนาดนั้น เพื่อนฉันก็ต้องหาที่ลับหน่อยเอาให้ฉัน ไม่อย่างนั้นเกิดถูกคนอื่นฉกไปก็จบเห่ซิ” ถังชิงชิงพูดไปด้วยก็แกล้งทำเป็นโทรศัพท์ไปด้วย ปลายสายไม่มีคนรับ

อันที่จริงถังชิงชิงโทรฯไปเป็นเบอร์มือถืออีกเครื่องของเธอที่วางอยู่ในบ้าน

“ตายล่ะ! เพื่อนของฉันไม่รับสาย พวกเราไปดูก่อนดีกว่าว่ามาถึงหรือยัง” ถังชิงชิงแสดงละคร

เพื่อเห็นแก่เงิน ป้าหลิวจึงไม่ได้คิดมาก เมื่อได้ยินก็เชื่อคำพูดของเธอ รถขับไปจนสุดเนินเขา ที่ไกลๆนั่นก็เป็นชายทะเลแล้ว สองข้างทางเต็มไปด้วยโขดหินที่อันตราย

รถของถังชิงชิงจอดอยู่ในพุ่มไม้แห่งหนึ่ง เธอทำเป็นโทรฯหาเพื่อนอีกครั้ง และป้าหลิวก็หันมามองทันที

“ซานซาน เธอถึงยัง ทำไมเธอไม่รอฉันล่ะ งั้นเธอเอาเงินวางไว้ตรงไหน”

“ทำไมเธอเอาเงินวางไว้ตรงนั้นล่ะ! โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไปเอาเองนะ!” ถังชิงชิงพูดจบก็วางสาย “ป้าหลิว เพื่อนของฉันเอาเงินวางไว้ที่แห่งหนึ่ง พวกเราไปดูกันเถอะ!”

ป้าหลิวพยักหน้า และเดินตามถังชิงชิงไปจนถึงริมหน้าผา ถังชิงชิงชี้ไปที่ด้านหลังก้อนหินก้อนหนึ่งและพูดว่า “เพื่อนฉันเอาเงินวางไว้ที่ด้านหลังหินก้อนนั้น พวกเราไปดูกันเถอะว่ายังอยู่ไหม”

เดิมทีป้าหลิวอยู่ข้างหลัง แต่ตอนนี้ ถังชิงชิงหยิบบัตรออกมาใบหนึ่ง แล้วโยนเข้าไปข้างกอหญ้าทันที “อุ้ย! ป้าหลิว บัตรฉันโดนลมพัดปลิวไปแล้ว รีบช่วยฉันหยิบมาหน่อย บัตรใบนั้นจะให้ป้า”