รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 566

“ขอบคุณที่ชมค่ะ” ถังจือซย่าตอบอย่างมีมารยาท แล้วลุกขึ้นเดินออกไป

ชื่นชมแสงไฟยามเย็นที่เริ่มสว่างขึ้นอยู่ตลอดทาง และชื่นชมทัศนียภาพของความเจริญ ใจของถังจือซย่าก็นิ่งสงบ ราวกับว่าภายในใจของเธอนั้นว่างเปล่า ในใจคิดแต่เพียงที่จะได้พบกับผู้ชายคนนั้น

บนท่าเรือ ผิวน้ำทะเลที่เริ่มเข้าสู่ความมืดยามค่ำคืน ไฟบนเรือยอร์ชส่องสว่างอย่างหรูหรา

รถยนต์สีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามา ถังจือซย่าอย่างเท้าลงจากรถ ลมพัดผมของเธอปลิวสยาย ท่ามกลางบรรยากาศนี้เธอดูสวยงามจนน่าหลงใหลและเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“หม่ามี๊!” ถังจือซย่าเพิ่งก้าวเท้าลงเรือก็ได้ยินน้ำเสียงดีใจของเด็กชายดังแว่วมา

คืนนี้เด็กน้อยแต่งตัวหล่อเหลาเป็นพิเศษ เขาอยู่ในชุดสูทพอดีตัวและมีทีท่าเหมือนกับคุณชายในตระกูลร่ำรวย อีกทั้งถังจือซย่ายังมองออกอีกว่าเสื้อผ้าที่ลูกชายสวมใส่นั้นถูกสั่งตัดขึ้นมา

ในขณะเดียวกัน สิ่งที่ทำให้ถังจือซย่าตกตะลึงคือลูกชายที่สวมชุดแบบนี้กลับยิ่งดูคล้ายกับสีจิ่วเฉิน

หรือนี่จะเป็นพรหมลิขิตพี่สวรรค์บันดาลให้กันจริงๆ?

“หม่ามี๊ครับ วันนี้หม่ามี๊สวยมากเลย!” ถังอวี่เฉินเอียงคอเล็กน้อย เด็กน้อยคิดว่าหม่ามี๊ของตัวเองสวยจนน่าตะลึง

“จริงหรือจ๊ะ” ถังจือซย่ามีความสุขกับคำชมของลูกชาย

“จริงแท้แน่นอนครับ! หม่ามี๊ของผมสวย ถึงได้คลอดเด็กหล่อน่ารักอย่างผมออกมาได้!” ถังอวี่เฉินยิ้มกริ่ม

ถังจือซย่าหัวเราะตามเด็กชายไปด้วย “ชมตัวเองแล้วเลยต้องชมแม่ด้วยสินะ!”

ในตอนนี้ ก็เห็นร่างสูงอันน่าหลงใหลของสีจิ่วเฉินก้าวเข้ามาจากบริเวณประตู แม้ว่าจะเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ แต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่กลัวความหนาวเหน็บเลย เขาสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กสีเข้ม กางเกงแสล็คพอดีตัวทำให้ขาของเขานั้นดูยาวยิ่งขึ้น

ขาคู่นั้นทั้งดูรัดแน่นและเต็มไปด้วยพละกำลัง

สิ่งนี้ทำให้ถังจือซย่ารู้สึกอายเล็กน้อย มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถต้านทานต่อรูปร่างของผู้ชายคนนี้ได้

เมื่อคิดว่าจะได้หมั้นกับเขาแล้ว ถังจือซย่าก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกกังวลขึ้นมา เธอกลัวว่าเมื่อถึงเวลาแล้วเธอจะทนกับเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ไม่ไหว