รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 571

“ในระหว่างที่ผมสลบไป ที่จริงแล้วผมตื่นขึ้นมาอยู่หลายวินาที ผมได้ยินที่คุณกับชิงชิงพูดกัน คุณรู้ไหมว่าคืนนั้นผมเจ็บปวดแค่ไหน” ถังจวิ้นพูด

สีหน้าของหลี่เจี๋ยยิ่งซีดเผือด เธอสูดหายใจด้วยความหวาดกลัว ถังจวิ้นตื่นขึ้น?

“ขอโทษด้วยอาจวิ้น ฉันผิดไปแล้ว คุณให้โอกาสฉันได้ชดใช้ให้คุณเถอะ ให้ฉันได้ออกไป ชีวิตที่เหลือของฉันจะขอเป็นทาสเพื่อตอบแทนบุญคุณคุณ” หลี่เจี๋ยแค่คิดอยากออกไป ขอเพียงแค่ได้ออกไปจากสถานที่แย่ๆแบบนี้ได้ ให้ทำอะไรเธอก็ยอมทั้งนั้น

ถังจวิ้นส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ผมมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อช่วยคุณ โทษของคุณเป็นสิ่งที่สมควร”

“อาจวิ้น ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว...” จู่ๆหลี่เจี๋ยก็ร้องไห้ขึ้นมาเสียงดังอย่างทรมาณ รองเสียจนคอแทบแตก

ถังจวิ้นไม่ขยับเลยสักนิด คำถามอีกว่า “ุชาติกำเนิดของชิงชิง คุณปิดผมได้อย่างไร ตอนนั้นคุณใช้เลือดของจือซย่า แทนใช่ไหม! ให้ผมเลี้ยงลูกคุณมายี่สิบปี แต่คุณกลับทำให้ลูกของผมได้รับความเวทนาอย่างถึงที่สุด คุณช่างใจร้ายจริงๆ”

“ในใจของชิงชิง คุณเป็นพ่อของเธอนะคะ อาจวิ้น ชิงชิงเป็นเด็กดีมาโดยตลอด เธอรักคุณ” หลี่เจี๋ยรีบพูดแทนลูกสาว

“ถ้าเธอรักผมก็คงไม่ร่วมมือกับคุณทำร้ายผมหรอก ด้วยการแก้ไขพินัยกรรมของผม ปล้นบริษัทของผม ที่หนักกว่านั้นคงไม่ไปฆ่าคนเพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง”

“ชิงชิงแค่ยังเด็ก เธอไม่รู้เรื่อง อาจวิ้น ขอร้องให้คุณช่วยเธอด้วยเถอะ! เธอเป็นลูกสาวของคุณนะคะ!” หลี่เจี๋ยพูดอ้อนวอน

“เรื่องชิงชิง จือซย่าเป็นคนจัดการ จือซย่ามีสิทธิในการตัดสินจุดจบของเธอ ส่วนทางด้านของคุณจือซย่าก็เป็นคนจัดการเหมือนกัน ผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้” ถังจวิ้นพูดอย่างชัดเจน

สายตาของหลี่เจี๋ยจึงเริ่มมีความกลัวขึ้นมา “อะไรนะ คุณให้เธอเป็นคนจัดการ? ไม่ค่ะ อาจวิ้น ฉันกับจือซย่ามีความแค้นฝังลึกต่อกัน เธอต้องเอาชีวิตฉันแน่ ขอร้องคุณล่ะคะ

“ถ้าตอนแรกผมดีกับเธอสักนิด เธอคงไม่เกลียดพวกคุณนัก นี่เป็นสิ่งที่พวกคุณควรได้รับ” ถังจวิ้นดวงแข็งรอดตายมาและตาสว่างแล้ว ตลอดชีวิตที่เหลือของเขาแค่อยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกับลูกสาว แม้แต่คนอื่นเขาก็ไม่คิดสนใจ

พูดจบ ถังจวิ้นก็เตรียมจะไป

“อาจวิ้น อาจวิ้น...อย่าไป ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วยสิ!” หลี่เจี๋ยอยู่หลังลูกกรง เธอพุ่งเข้าไปใช้หัวโขกบนลูกกรงเพื่อไม่ให้เขาไปไหน