รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 582

ถังจือซย่ารับไมโครโฟนมาและกล่าวว่า “ฉันกับจิ่วเฉินรู้จักกันมาเมื่อห้าปีก่อน แม้ว่าปีนั้นจะรีบๆ แต่เรามีความสุขมากที่ได้อยู่ด้วยกัน ขอทุกคนโปรดอวยพรให้กับครอบครัวของเราทั้งสามคนด้วยค่ะ”

สายตาของสีจิ่วเฉินทั้งรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้ง คําพูดของถังจือซย่าได้ปกปิดความผิดพลาดของเขาเมื่อห้าปีก่อน และทำให้คืนนั้นกลายเป็นคนที่รู้จักในช่วงสั้นๆ

รักษาความรักไว้ให้เขาอย่างสมบูรณ์

ผู้หญิงคนนี้ เขาสาบานว่าจะรักเธอไปตลอดชีวิต

“คุณเป็นพ่อของผมจริงๆ เหรอ” ถังอวี่เฉินยังเปลี่ยนคำพูดไม่ได้

สีจิ่วเฉินจูบศีรษะเล็กๆ ของเขา และพูดอย่างแน่ใจว่า “ใช่ พ่อเอง”

“พ่อ!”เด็กน้อยตะโกนเสียงดังอย่างมีความสุขและกอดคอของเขา

เสียงเรียกว่าพ่อนั่นดังกึกก้อง

ดวงตาของสีจิ่วเฉินเปล่งประกายด้วยน้ำตาแห่งความตื่นเต้น เขามองลูกชายอย่างมีความสุขในใจจนพูดไม่ออก เขาจับท้ายทอยของเจ้าตัวเล็กแล้วกดลงตรงหน้าผากของเขา และอุ้มลูกชายของเขาวนไปรอบๆ เวทีพร้อมกับจูบลงบนศีรษะของเจ้าตัวเล็ก

ด้านล่างเวที คุณหญิงใหญ่สีร้องไห้ด้วยความดีใจทั้งน้ำตา จ้านฉิงเหย่และแม่ของเขามองเธอทั้งซ้ายและขวา กลัวว่าเธอจะตื่นตกใจและดีใจจนความดันสูงขึ้น

การหมั้นครั้งนี้ เรียกได้ว่าเป็นเรื่องราวดีๆ ที่เกิดขึ้น

ถังจือซย่านึกถึงประโยคที่ซ่งซานตะโกนครั้งสุดท้าย เธอบอกว่ามีความลับที่เธอจะไม่พูดออกมาจนกว่าจะตาย

ตอนนี้ถังจือซย่ารู้แล้ว ความลับที่เธอพูดถึงน่าจะเป็นเหตุการณ์ชีวิตของลูกชายเธอ

เธอไม่เพียงแต่กลัว ถ้าหากเธอไม่ค้นพบความลับนี้ ลูกชายของเธอจะต้องพลาดการรับรู้ตลอดชีวิตว่าสีจิ่วเฉินเป็นพ่อของเขาจริงๆ

นั่นจะเป็นความเศร้าโศกที่ใหญ่ที่สุดในโลก เมื่อพ่อลูกพบกันแต่ไม่รู้จักกัน

โชคดีที่สวรรค์ทนไม่ได้ที่พวกเขาจะพลาดตัวตนนี้เลยทำให้เธอค้นพบ