รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 583

นั่นเป็นความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขาเมื่อเขาหมดสติ ดังนั้น หลังจากคืนนั้น เขาก็ใช้เวลาห้าปีในการตามหาเธอ

ไม่คิดว่าเขาจะโง่จนตามหาผิดคน สวรรค์ก็ยังผลักผู้หญิงคนนี้มาอยู่ต่อหน้าเขา และลูกของเขาก็กลับมาหาเขา เขาดีใจที่ปีนี้เขาปกป้องแม่ลูกคู่นี้ได้เป็นอย่างดี

ตอนนั้นเองก็มีคนเคาะประตู เป็นจ้านฉิงเหย่ เขาพูดกับทั้งสองคนในห้องว่า “คุณย่าอยากเห็นเฉินเฉิน งั้นผมจะพาเขาออกไปก่อน”

“เฉินเฉิน ไปพบคุณย่าสีเถอะ!” สีจิ่วเฉินลูบหัวลูกชาย

“อืม!” ถังอวี่เฉินอายุยังน้อย เขาไม่เข้าใจว่าวันนี้เป็นวันสำคัญแค่ไหน

หลังจากจ้านฉิงเหย่พาเจ้าตัวเล็กออกไป สายตาของสีจิ่วเฉินทั้งเยือกเย็นและโกรธ เจตนาฆ่าของเขาก็ปรากฏขึ้นทันที

“ผมจะให้ซ่งซานจ่ายค่าตอบแทนอย่างย่อยยับ”

ถังจือซย่ากลับใจเย็น เธอปลอบใจว่า “ไม่ต้องกังวล วันนี้เป็นวันดีของเรา เราไม่ควรเสียมันไปกับเธอ”

สีจิ่วเฉินจับมือเธออย่างอ่อนโยนและจูบริมฝีปาก “ที่แท้คือคุณ คนที่ผมตามหามาตลอดคือคุณ”

ถังจือซย่าจับมือเขาและมองนาฬิกาข้อมือของเขา “ขอบคุณมันเถอะ! หากไม่มีมัน คุณและเฉินเฉินคงจะพลาดกันไปตลอดชีวิต”

สีจิ่วเฉินมองนาฬิกาเรือนนี้ สิ่งของที่เย็นมากเช่นนี้ เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่อบอุ่นและเงางาม

“อืม จากนี้ไปผมจะเอามันไปทุกวัน” สีจิ่วเฉินยิ้มมุมปากและเอื้อมมือมากอดเธอ ถังจือซย่าคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับหลับตาลงอย่างสบายใจสักพัก

หัวใจของเธอไม่เคยมั่นคงเช่นนี้มาก่อน ปัญหาเหตุการณ์ชีวิตของลูกชายก็จะไม่มารบกวนเธออีก

ประมาณสามทุ่มครึ่ง คืนนี้คุณหญิงใหญ่สีตื่นเต้นมากเกินไปจนทำให้ความดันสูง แพทย์ของโรงพยาบาลสีซื่อได้มารอรับคำสั่งก่อนแล้ว

เวลาประมาณห้าทุ่ม ในวิลล่าสุดหรูกลางหุบเขาสีจิ่วเฉิน

สีจิ่วเฉินได้อาบน้ำให้ลูกชาย เจ้าตัวเล็กที่เล่นจนเหนื่อยล้าก็หลับไปเมื่อสัมผัสเตียง สีจิ่วเฉินนั่งอยู่บนขอบเตียง จ้องมองใบหน้าของเจ้าตัวเล็ก จ้องมองจนกลายเป็นรูปปั้นชั่วขณะ