รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 584

เป็นวิธีการนอนที่ถูกต้องจริงๆ ถังจือซย่ารู้สึกง่วงนอนทันที และสีจิ่วเฉินก็รู้สึกถึงการหายใจที่สม่ำเสมอของเธอ หัวใจของเขาจึงสงบลงเช่นกัน

คืนนี้พวกเขานอนกอดกัน

อุ่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เช้าตรู่

ถังจือซย่าลืมตาขึ้นมา ก็พบกับดวงตาลุ่มลึกคู่หนึ่งที่ไม่รู้ว่ามองเธอมานานแค่ไหนแล้ว เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเขินอายจึงรีบแนบชิดกับเขาและบ่นว่า “ฉันน่าเกลียดอย่ามองเลย”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ว่า “น่าเกลียดตรงไหน มองมาเป็นชั่วโมงผมก็ยังไม่เห็น”

ใบหน้าของถังจือซย่าอายจนแดง ผู้ชายคนนี้มองเป็นชั่วโมงเลยเหรอ ตายแล้ว

“ไม่น่าเกลียดหรอก สวยดี” สีจิ่วเฉินกอดเธอเพื่อปลอบใจ

ถังจือซย่ายิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของเขาอย่างไม่เต็มใจ แสงแดดนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามา ชายหนุ่มที่นอนตะแคง ผิวขาวเย็นสะท้อนแสงแดด คิ้วคมเหมือนมีด และดวงตาเหมือนสระน้ำลึก สันจมูกที่ดูหยิ่งผยองรับกับริมฝีปากบางเซ็กซี่ ราวกับประติมากรรมศิลปะที่สมบูรณ์แบบที่สุดในห้องโถงศิลปะ

ถังจือซย่าชื่นชมอย่างหลงใหล เมื่อนึกถึงซ่งซานก็รังเกียจจริงๆ ที่ครอบครองตัวตนของเธอ ครอบครองความอ่อนโยนและความห่วงใยของเขามานานขนาดนั้น เธอคิดแล้วก็รู้สึกไม่พอใจ

เมื่อพบเขาตอนแรก เธอกับซ่งซานเพิ่งจะตีกันเสร็จ เขายังรู้สึกปวดใจที่เขากอดเธอแล้วจากไป จู่ๆ ถังจือซย่าก็ลุกขึ้นนั่งและแผดเสียงว่า “ฉันต้องการไปเจอซ่งซานเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการให้เธอรู้ว่าจุดจบของเธอน่าสมเพชแค่ไหน”

สีจิ่วเฉินเอื้อมมือไปจับมือเธอ "หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จผมจะพาคุณไป"

“ตกลง! แต่เรื่องนี้ฉันจะไปเผชิญหน้าด้วยตัวเอง” ถังจือซย่าแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นสีหน้าของซ่งซาน

เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จคุณหญิงใหญ่สีก็รีบมา วันนี้เธออยากเจอเฉินเฉิน เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเลี้ยงดูเจ้าตัวเล็กมาอยู่เคียงข้างเธอ