รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 585

ซ่งซานหวาดกลัวจนน้ำตาไหลอย่างบ้าคลั่ง ในตอนนี้เธอรู้ถึงผลที่ตามมา และรู้ว่าราคามันมากแค่ไหน

เธอยอมเฝ้าร้านขายเสื้อผ้าในตอนนั้น ใช้ชีวิตอยู่อย่างมั่นคง แล้วหาผู้ชายสักคนที่จะแต่งงานและมีลูกไปตลอดชีวิต

ดีกว่าใช้ชีวิตอยู่ในคุก!

ถังจือซย่ามองสีหน้าที่เจ็บปวดและเสียใจของเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“จือซย่า เธอจะให้ฉันทำยังไง ตอนที่สีจิ่วเฉินพบฉัน เขาหล่อและรวยขนาดนั้น ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่รวยขนาดนี้มาก่อน แน่นอนว่าฉันสติเลอะเลือนเหมือนถูกผีสิงที่ใช้ตัวตนของเธอ เธอก็รู้ว่าฉันยากจนตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของฉันให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ฉันไม่เคยได้รับช่วงเวลาที่ดีในชีวิตเลย” ซ่งซานพูดพลางน้ำตาไหลเหมือนแม่น้ำ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจที่กระทำผิด

ถังจือซย่ามองออกว่าเธอไม่ได้แสดงละคร แต่เป็นความเสียใจจากใจจริงแต่มันก็สายไปแล้ว

“เสียใจก็สายไปแล้ว ทุกคนต้องชดใช้ความผิดของตัวเอง” ถังจือซย่ายืนขึ้น ไม่อยากมองเธออีก

“จือซย่า จือซย่า... ขอร้องเถอะ บอกให้จิ่วเฉินอย่าเอาผิดฉันได้หรือเปล่า ปล่อยฉันไปเถอะ!” ซ่งซานจับรั้วเหล็กและร้องอย่างสิ้นหวัง

“เขาเกลียดเธอมากกว่าฉัน” ถังจือซย่าหันกลับมาเสริมอีกประโยค

ซ่งซานรู้ดีว่าสีจิ่วเฉินรอไม่ไหวที่จะฆ่าเธอ เธอใช้ตัวตนของถังจือซย่าในตอนนั้น แล้วเสวยสุขกับวัตถุและการดูแลเอาใจใส่ของเขา

นั่นเป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของซ่งซาน ผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ ถ้าไม่ได้พบโอกาสแบบนี้ เกรงว่าในชีวิตนี้จะไม่มีทางได้คลุกคลีกับผู้ชายอย่างสีจิ่วเฉิน

“ถังจือซย่า ถ้าเธอเป็นฉัน เมื่อสีจิ่วเฉินเข้ามาหาแล้วบอกว่าจะชดเชยค่าเสียหายให้อย่างไม่มีเงื่อนไข เธอจะปฏิเสธได้ไหม ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะไม่โลภที่อยากได้ทั้งหมดนั้นหรอก” ซ่งซานแผดเสียง

ถังจือซย่าชะงัก เธอคิดถึงคําถามนี้อย่างจริงจัง แล้วหันกลับมาตอบว่า “ฉันไม่ใช่เธอ การตัดสินใจของเราไม่เหมือนกัน”