รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 594

เขาเพิ่งไล่ตามเจ้าแมวตัวเล็กทั่วสวน จนไม่ทันสังเกตว่ารองเท้าและถุงเท้าของเขาเปียก มุมกางเกงเปื้อนเศษหญ้า เสื้อก็วาววับไปด้วยน้ำ ผมสีดำมีสไตล์ก็เปียกเพราะหยดน้ำที่หล่นลงลมาจากต้นไม้บนหัวของเขา

แต่ผู้ชายคนนี้เปล่งประกายไปด้วยกลิ่นอายที่อ่อนโยน กลับมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

ประตูห้องโถงใหญ่

“เจ้าลูกแมว!” ถังอวี่เฉินเห็นเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของพ่อ จึงรีบเข้ามาด้วยความตื่นตกใจปนดีใจ

ถังจือซย่ามองสามีที่เปียกปอนทั้งชุด จึงเดินเข้ามาอย่างเจ็บปวด เมื่อเจ้าตัวเล็กรับลูกแมวมาแล้ว เธอก็เอื้อมมือไปปัดเศษหญ้าที่เปื้อนบนเสื้อเชิ้ตให้กับเขาแล้วกําชับว่า “ไปอาบน้ำก่อนเถอะ”

“ได้” สีจิ่วเฉินก้มหัวลงจูบที่หน้าผากของเธอ

“พ่อ ผมเลี้ยงมันได้ไหม” เจ้าตัวเล็กรีบถาม

“ได้แน่นอน”

“งั้นพวกเราตั้งชื่อให้มันเถอะ!”

“เรื่องตั้งชื่อให้ลูกตั้ง แล้วบอกเราก่อนอาหารเย็นนะ” สีจิ่วเฉินบอกลูกชาย

เจ้าตัวเล็กมีความสุขมากจริงๆ เขากอดลูกแมวและพูดว่า “อืม! งั้นผมจะเอามันกลับไปที่ห้องของผมแล้ว”

ที่นั่นมีรังเล็กๆ ที่ถังจือซย่าเตรียมไว้ให้ลูกแมว ที่ทั้งสะอาดและอบอุ่น

“พรุ่งนี้ค่อยไปซื้ออาหารแมว” ถังจือซย่าอดเม้มปากยิ้มไม่ได้

“เดี๋ยวผมจะให้ฉู่เฮ่าส่งมาให้” สีจิ่วเฉินกระตือรือร้นกว่าเธออีก

ถังจือซย่ายิ้มอีกครั้ง ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะเอาใจลูกชายของเขาดีกว่าเธอแล้ว

“ไป พาผมกลับไปอาบน้ำที่ห้องที” สีจิ่วเฉินเอื้อมมือจับเธอแล้วขึ้นไปชั้นบน

ถังจือซย่าได้แต่ขึ้นไปชั้นบนกับเขา เมื่อไปถึงห้อง ถังจือซย่าให้เขาไปอาบน้ำก่อน ส่วนเธอก็เลือกเสื้อผ้าให้เขา