รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 595

แต่นี่เป็นชีวิตที่มีความสุขและเต็มอิ่มที่สุดในประวัติศาสตร์ของถังจือซย่า ใบหน้าของเธอแดงก่ำยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้น

ผู้หญิงที่ถูกหล่อเลี้ยงให้ชุ่มชื่นด้วยความรักนั้นสวยงามที่สุด

ตอนเย็นฉู่เฮ่าก็ส่งอาหารแมวมาให้ จากนี้ไปความน่ารักของเจ้าน้อยตัวนี้ก็จะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้แล้ว มันไม่รู้ว่ามันโชคดีแค่ไหนที่ได้พบกับเจ้านายตัวเล็กคนนี้

มื้อเย็น เจ้าตัวเล็กนึกถึงชื่อหนึ่ง เลยตั้งชื่อตามลักษณะของเจ้าแมวน้อย “ชื่อเป้ยเอ๋อ”

ถังจือซย่าเห็นว่ามันเป็นลูกแมวตัวเมีย ดังนั้นชื่อนี้จึงเหมาะกับมันมาก

และมันจะเป็นที่รักของลูกชายนับจากนี้

ยามเช้าตรู่

เจ้าตัวเล็กไปโรงเรียนอย่างอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป ถังจือซย่าให้หยางถงส่งลูกแมวไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง เพื่ออาบน้ำกําจัดแมลงพร้อมฉีดวัคซีน

ไม่นาน หยางถงก็นำลูกแมวกลับมา เจ้าตัวเล็กที่อาบน้ำจนสะอาด แม้จะเป็นแค่สายพันธุ์แมวธรรมดา แต่น่ารักจนต้านไม่ไหว

มันอยู่บนโซฟาอย่างงงงวย และถังจือซย่าเองก็กำลังเลือกของสำหรับงานแต่งงานอยู่ข้างๆ หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าตัวเล็กก็ปีนขึ้นไปบนตักของเธอและขดตัวเป็นก้อนเล็กๆ แล้วหลับไป

ถังจือซย่าอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ การเลี้ยงแมวเป็นเพียงความฝันของถังจือซย่าในวัยเด็ก แต่ที่บ้านหลังนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงเลย ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ลูกชายก็ได้ทำให้ความฝันนี้เป็นจริงแทนเธอ

ถังจือซย่านึกถึงช่วงเวลาเมื่อห้าปีก่อน เมื่อเธอไปต่างประเทศและเธอไม่ได้บรรลุผลสำเร็จ ประเทศที่เธอไปนั้นไม่อนุญาตให้ทำแท้ง ดังนั้นเธอจึงเคยประสบกับช่วงเวลาที่มืดมนมาก

โชคดีที่เธอไปประเทศนั้น เธอจึงเก็บลูกเอาไว้จนกระทั่งเขาเกิด หัวใจของถังจือซย่าจึงถูกรักษาจนหายดี

เมื่ออายุสิบเก้าปี เธอได้พบกับคนบางคนที่ช่วยเธอ พวกเขาเป็นคนที่เข้าเรียนปกติในวิทยาลัยการออกแบบ ไม่ได้เบียดเสียดและออกแรงเข้าวิทยาลัยนั้นเหมือนวัชพืชแบบเธอ

แต่เธอทำสำเร็จเพราะความช่วยเหลือของคนๆ หนึ่งและด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเขาจึงแยกจากกัน แต่ช่วงเวลานั้นพวกเขาก็มีความสุข

นั่นเป็นเหมือนพี่น้องที่มีชีวิตชีวาคู่หนึ่ง ท่านพี่ซ่งอวี้ น้องสาวซ่งโยว

พวกเขาใช้ชีวิตในสถาบันออกแบบร่วมกันเป็นเวลาสามปี ถังจือซย่าที่อยู่ภายใต้แสงแดดยามบ่าย ก็คิดลอยไปไกล

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอเอื้อมมือแล้วมองหมายเลขแปลกๆ จึงรับสาย “ฮัลโหล! นั่นใครคะ”

“คุณเข้าที่หอรุ่ยเป่าแล้วเหรอ” ถังจือซย่าประหลาดใจ บังเอิญอะไรขนาดนั้น!