รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 596

เขาอายุยี่สิบแปดปี จิตใจฮึกเหิมและองอาจกล้าหาญ อุปนิสัยส่วนตัวผลงานการทำงานยอดเยี่ยม

ถังจือซย่าสงสัยว่าเขาอยู่ตำแหน่งไหนที่หอรุ่ยเป่า เธอก็คิดอีกว่า หรือว่าครั้งที่แล้วที่หลี่เหมยพูดถึงตำแหน่งหัวหน้าดีไซเนอร์คนนั้น? นั่นเป็นตำแหน่งที่สูงกว่าหลี่เหมยอีก

ถังจือซย่าผลักประตูลงมาจากรถ หยางถงก็ยืนอยู่ข้างๆ เธอทันที ซ่งอวี้มองถังจือซย่าอย่างประหลาดใจและเดินเข้ามาทีละก้าว

เห็นได้ชัดว่า ในหัวสมองของเขา ยังคงเป็นเงาของถังจือซย่าที่มีรูปลักษณ์เรียบง่ายและบริสุทธิ์ในวิทยาลัยออกแบบ ซึ่งแตกต่างจากหญิงสาวที่สูงส่งและสง่างามพร้อมรอยยิ้มสดใสที่อยู่ต่อหน้าเขา

“จือซย่า คุณเปลี่ยนไปมาก! ผมแทบจำไม่ได้” ซ่งอวี้ไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าของถังจือซย่าได้

“ขอบคุณ! ในช่วงสามปีที่เราขาดการติดต่อ มีหลายอย่างเกิดขึ้นกับฉัน ฉันเลี้ยงข้าวคุณเอง”

“โอเค ไปกันเถอะ!” พูดจบ ซ่งอวี้ก็พบหยางถงที่อยู่ข้างๆ จึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “เพื่อนของคุณเหรอ”

ถังจือซย่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่ เพื่อนของฉัน อาถง”

“สวัสดีครับ” ซ่งอวี้ทักทายอย่างสุภาพ

แต่หยางถงแค่พยักหน้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เท่านั้น นั่นทำให้ซ่งอวี้อึดอัดนิดหน่อย เพื่อนคนนี้เย็นชามาก!

ถังจือซย่าตบไหล่หยางถง “อาถง ฉันกับเพื่อนจะกินข้าวเป็นการส่วนตัว คุณจัดการตัวเองได้ไหม”

“คุณถัง นี่...”

“ไม่เป็นไร!” ถังจือซย่าปลอบใจ

หยางถงจึงพูดอย่างใจเย็น “งั้นฉันจะอยู่กับพวกคุณ โดยไม่รบกวนคุณ”

ซ่งอวี้ฟังการสนทนาของพวกเขา แต่มองเพียงแวบเดียวหยางถงก็ดูเหมือนเป็นผู้ช่วยบอดี้การ์ดมากกว่า

“ได้!” ถังจือซย่าไม่ห้าม และไปที่ร้านอาหารตะวันตกบริเวณใกล้ๆ

หยางถงฟังคำสั่งจากสีจิ่วเฉิน ดังนั้น เรื่องที่ถังจือซย่ามาเจอเพศตรงข้าม ย่อมต้องรายงานให้ถึงมือเขาทันที

ขณะนั้น ในห้องประชุมที่จริงจังของสีซื่อกรุ๊ป เสียงข้อความก็ดังขึ้น สีจิ่วเฉินที่กําลังกอดอกนั่งฟังลูกน้องพูดถึงพาวเวอร์พ้อยท์ก็หันไปดูโทรศัพท์และหยิบมันขึ้นมา

ภรรยาของเขามาที่สีซื่อกรุ๊ปไม่ใช่มาหาเขา? แต่มาพบผู้ชายคนอื่นแทนงั้นเหรอ แถมยังไปกินข้าวด้วยกันอีก?