รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 622

"โอเค งั้นแค่นี้แหละ"

หลังจากคุณย่าวางสายไป เจียนจือเพ่ยมองโทรศัพท์ที่มือ เยี่ยวานวานนั่งรอบนโซฟา เหมือนหญิงสาวที่รอไปงานเลี้ยงอาหารค่ํา

เธอสวมเดรสสวยงาม เดรสตัวนี้เป็นเดรสตัวหนึ่งที่เธอทุ่มเงินอย่างหนักในการซื้อมาจากต่างประเทศ มีเนื้อสัมผัสไม่ธรรมดา

คนที่โดนเลี้ยงดูเอาใจใส่มาตั้งแต่เด็กอย่างเธอจึงดูเป็นคนที่มีค่า

"แต่งแบบนี้ เตรียมอ่อยผู้ชายคนไหนล่ะ" ประโยคเยาะเย้ยเย็นชาของเจียนจือเพ่ยเอ่ยขึ้น

เยี่ยวานวานตอบเขาอย่างติดตลกว่า "ผู้ชายที่นี่มีแค่คุณคนเดียวไม่ใช่เหรอ"

เจียนจือเพ่ยบ่นเบา ๆ ว่า "จะยั่วฉันน่ะ เธอยังไม่มีคุณสมบัติมากพอ"

ใบหน้าขี้เล่นของเยี่ยวานวานแดงเล็กน้อยและรู้สึกอับอายเล็กน้อย ถ้าไม่ได้ติดหนี้สร้อยคอเขา เธอจะไม่ยอมถูกเยาะเย้ยโดยเขาแน่ๆ

ผู้ชายคนนี้ยืนอยู่ที่ข้างล่างที่มีแสงอาทิตย์ลอดผ้านหน้าต่างสูง แสงแดดสาดส่องกระทบใบหน้าของเขา, ร่างที่เหมาะสมใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและดูสุขุมนุ่มลึกของเขา

เยี่ยวานวานแทบจะละสายตาไม่ได้

ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีเหลือเกิน เขาที่อยู่ใต้แสงและเงามันช่างดูสง่างาม น่าตกตะลึง ยากที่จะละสายต่ได้

ผู้ชายแบบนี้มีแค่ในนวนิยายเท่านั้น ไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกได้เลย

แต่การมีอยู่ของเขา ก็เพื่อทําให้ผู้หญิงรู้สึกไร้ค่าขึ้นมาได้

เยี่ยวานวานถอนหายใจด้วยความหดหู่ รู้สึกว่าทําอะไรก็เสียสมาธิ และไม่สามารถดึงดูดเขาได้เลย

"อันนั้น... เมื่อกี้ฉันล้อเล่นนะ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายกับคุณ" เยี่ยวานวานยิ้มอย่างเย้ยหยัน ลุกขึ้นและไปยังสวนดอกไม้

รู้สึกว่าอยู่กับผู้ชายคนนี้อีกสักวินาทีก็สามารถหายใจไม่ออกได้

และในเวลานั้นเอง หมายเลขโทรศัพท์มือถือของแขกที่บันทึกไว้ได้รับข้อความว่า งานเต้นรําจะจัดขึ้นในห้องจัดเลี้ยงหลักในคืนนี้ และแขกสามารถดื่มด่ำกับคืนที่ดีได้อย่างเต็มที่