รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 634

เป็นเช้าอีกวันที่อากาศแจ่มใส ในที่สุดวันที่รอคอยมานานก็มาถึง

"กรี๊ด!" มีเสียงร้องดังมาจากทางห้องอาบน้ำ

สีจิ่วเฉินเปิดผ้าห่มออกแล้วรีบเดินเข้าไป "เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น"

ภาพที่เขาเห็นคือผู้หญิงที่ใส่ชุดนอนยืนอยู่หน้ากระจกแล้วจ้องมองมาที่เขา "ดูที่คุณทำสิ เมื่อคืนฉันก็เตือนคุณแล้ว..."

สีจิ่วเฉินรู้สึกตลกจนหัวเราะออกมา ที่แท้เรื่องที่ทำให้ภรรยาแสนน่ารักของเขาร้องกรี๊ดออกมา ไม่ใช่เรื่องอันตรายอะไร แต่เป็นรอยแดงที่คอของเธอนั่นเอง

นั่นแหละ! เมื่อคืนเขาไม่ทันได้ระวัง ทำให้เธอรู้สึกเป็นทุกข์เลย แต่ก็โทษเขาไม่ได้นะ ใครให้ภรรยาของเขาน่าดึงดูดขนาดนั้น

"คุณยังจะหัวเราะอีก แย่สุดๆ" ถังจือซย่าเดินเข้าไปทุบเขาด้วยความเขินอาย "งั้นวันนี้ฉันจะไปพบเจอผู้คนยังไงกัน!"

"ฉันดูหน่อยสิ" สีจิ่วเฉินพูดอย่างอ่อนโยน

ถังจือซย่าจึงดึงชุดนอนออกมาเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่อง ด้วยผิวที่ขาวผ่องของเธอ มันจึงทำให้รอยแดงนั้นอีกชัดเจนมากขึ้น สายตาของสีจิ่วเฉินค่อยๆ คมลึกขึ้น วินาทีต่อมา เขาก็จูบไปตรงนั้นอีกครั้ง "น่ารักมาก ให้ช่างแต่งหน้าวาดดอกไม้ปิดไว้ก็ได้แล้ว!"

ถังจือซย่าเห็นว่าเขาจะจูบอีก ก็รีบถอยห่างทันที "ห้ามจูบแล้ว"

แต่สีจิ่วเฉินยอมที่ไหน เมื่อมองดูใบหน้าที่ขาวสะอาดของเธอ เขารั้งเธอมากอดอย่างเผด็จการแล้วพูดว่า "เธอเป็นภรรยาของฉัน มีตรงไหนที่ฉันจูบไม่ได้บ้าง"

ในใจของถังขือซย่านั้นทั้งอบอุ่นทั้งเขินอาย ผู้ชายคนนี้มาพูดไร้สาระตรงนี้แต่เช้าเลย เขาไม่คิดบ้างว่าวันนี้มันวันอะไร

"อย่าเล่น ช่างแต่งหน้ายังรอฉันอยู่นะ!" ถังจือซย่าเขินจนผลักเขาออก แต่ชายหนุ่มยังคงจับหน้าของเธอแล้วจูบไปทีหนึ่ง "โอเค งั้นเราค่อยว่ากันคืนนี้นะ"

ถังจือซย่าผลักให้เขาออกไป จากนั้นเธอก็มองดูรอยผ่านกระจกด้วยความเซ็ง เรื่องแบบนี้อย่าให้คนอื่นดูออกจะดีกว่า น่าอายจังเลย