รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 639

“อัปลักษณ์” เจี่ยนจือเพ่ยพูด

เย่ว์วานวานขยิบตา “งั้นให้ฉันไปไหม”

ถูกคอมเมนท์ว่าอัปลักษณ์แล้ว งั้นเธอก็ไม่อยู่ให้เขาขายหน้าแล้วกัน!

“อยู่นี่แหละ” เจี่ยนจือเพ่ยดึงคอเสื้อเล็กน้อย ไม่รู้ทำไม เป็นเพราะเหล้าหรือเปล่านะ เขารู้สึกว่าคอแห้งขึ้นมา

เย่ว์วานวานทำแก้มป่อง แต่ช่วงเวลาที่เธอเบื่อหน่าย เธอก็หาเรื่องสนุกให้ตนเองได้เหมือนกัน เธอเห็นผู้หญิงที่อยู่อีกโต๊ะมองมาทางเจี่ยนจือเพ่ยมาไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้งแล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้แล้วพูดว่า “คุณเจี่ยน มีคุณผู้หญิงคนหนึ่งจ้องมองคุณด้วยความรักใคร่ตลอดเลย ให้ฉันเป็นคนกลางไปขอวิธีติดต่อให้เอาไหม”

เจี่ยนจือเพ่ยหันมาพูดเตือนว่า “เธอกล้าก็ลองดู”

“อุตส่าห์มีน้ำใจยังจะมามองในแง่ร้ายอีก” เย่ว์วานวานพูดบ่น

“เธออย่าหาเรื่องให้ฉันโดยไม่จำเป็นนะ” เจี่ยนจือเพ่ยพูดเตือนอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้อยู่ไม่สุขจริงๆ

ในขณะนั้นเอง ทางด้านประตูก็มีเสียงดังขึ้น บานประตูใหญ่สองบานนั้นเปิดออก เจ้าสาวจะเข้างานแล้ว

วันนี้ถังจวิ้นเองก็สวมใส่ชุดสูทสีดำที่เป็นทางการ มือของเขานั้นจับมือลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาเพื่อส่งเธอแต่งงาน เขาตื่นเต้นจนตาแดงขึ้นมา

ถังจือซย่าคล้องแขนของพ่อเอาไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นสุดทางของพรมแดงนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่บนเวที ในใจของเธอนั้นรู้สึกมีความสุขอย่างมาก

บนหัวของถังจือซย่านั้นมีผ้าคลุมหัวบางๆ คลุมอยู่ เธอนั้นทั้งเรียบร้อยและสง่างาม เธอเดินไปหาเจ้าบ่าวของเธอภายใต้การนำของพ่อ

ผู้หญิงที่อยู่ล่างเวทีที่ยังไม่แต่งงานต่างอิจฉากันอย่างมาก ซ่งโยวและซ่งอี้นั่งอยู่ด้วยกัน เธอตะลึงกับภาพที่อยู่หน้ามาก ผู้หญิงที่เคยอาศัยในบ้านเล็กๆ ไม่พอกินและไม่พอใช้ ในตอนนี้กลับแต่งงานราวกับเจ้าหญิง

ส่วนคนที่เธอแต่งด้วยนั้น ก็ดีเลิศขนาดนั้น เป็นมหาเศรษฐีที่แม้แต่ฝันยังไม่กล้าที่จะฝันเลย!