รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 64

ในที่สุดก็ถึงเวลาสี่โมงครึ่งเสียที ถังจือซย่าออกก่อนเวลาสิบนาที เธอถือกระเป๋าลงไปชั้นล่างคิดว่าจะเรียกรถแท็กซี่ แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ถึงไม่มีรถแท็กซี่เลยสักคัน

ขณะที่เธอกำลังตัดสินใจเดินไปที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ รถสีดำยี่ห้อโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมขับรถไร้เสียงเข้ามา กระจกรถลดลงมา สายตาของผู้ชายที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับจับจ้องเธอมาแต่ไกล

“ขึ้นรถ”ผู้ชายเอยด้วยเสียงเบา

ถังจือซย่าโบกมือปฏิเสธ “ไม่ละ ขอบคุณ”

เธอยอมที่จะนั่งรถเมล์

ในเวลานี้เอง ผู้ชายจอดรถและเปิดประตูลงจากรถ ถังจือซย่าไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรทเห็นเพียงผู้ชายใช้มืออีกข้างเปิดประตูด้านข้างคนขับ ส่วนมืออีกข้างก็คว้าแขนเธอไว้ ดึงเธอไปทางที่นั่งด้านข้างคนขับและดันเธอขึ้นรถ

“นี่ สีจิ่วเฉิน ฉันไม่นั่งรถของคุณหรอกนะ” ถังจือซย่ารู้สึกรำคาญนิดหน่อย ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่บ้าอำนาจขนาดนี้

สีจิ่วเฉินดันเธอเข้าไปและกดล็อกกุญแจในมือ ถังจือซย่านั่งอยู่ในรถเปิดประตูออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงมองผู้ชายเดินขึ้นมานั่งที่นั่งคนขับ สตาร์ทรถอย่างสง่าขับเคลื่อนออกไป

ถังจือซย่าเห็นว่าไม่ทันเวลารับลูกชายแล้ว เธอก็ขี้เกียจจะโต้แย้งกันไปมาอีก เธอรีบรัดเข็มขัดนิรภัยและพูดอย่างเอือมระอา “ถึงแม้คุณจะเป็นเจ้านายฉัน และคุณก็เคยช่วยเหลือฉันเอาไว้ แต่คุณช่วยเคารพฉันหน่อยได้ไหม?”

“ถ้าหากเธอเชื่อฟัง ฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้แรงบังคับเธอหรอก”สีจิ่วเฉินพูดอยู่แต่สายตายังคงจ้องมองไปข้างหน้า

“ทำไมฉันต้องเชื่อฟังคุณด้วยละ?” ถังจือซย่าถามอย่างขุ่นเคืองใจ

“ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบถูกปฏิเสธ” สีจิ่วเฉินเหล่มองเธอเล็กน้อย พูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ

ถังจือซย่าถึงกับยอมจริงๆ พบเจอผู้ชายแบบนี้ ไม่มีเหตุผลที่จะพูดต่ออีก

“สมองแฟนคุณที่ถูกชนยังดีอยู่ใช่หรือเปล่า?” ถังจือซย่าหาคำถามขึ้นมาพูดคุย แต่แอบแฝงไปด้วยความสะใจในความโชคร้ายของคนอื่นอยู่ไม่น้อย

“ซ่งซานไม่ใช่แฟนของฉัน เธอเป็นแค่คนที่ฉันต้องดูแล”สีจิ่วเฉินอธิบายนิ่งๆมาหนึ่งประโยค

ถังจือซย่าพูดถากถางเขาขึ้นมา “กอดกันไปมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมรับอีก”

“นี้เป็นเรื่องระหว่างฉันกับซ่งซาน” สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้

“ก็ได้ พวกนายนอนด้วยกันแล้วใช่ไหม?” ถังจือซย่าถามเข้าประเด็นตรงๆ