รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 63

“ฉันไม่รู้ หลังจากวันนั้น เธอก็ไปต่างประเทศ พวกเราไม่ได้ติดต่อกันอีก” ซ่งซานส่ายหัวอยู่ทันใดนั้นก็เงยหน้ามองไปทางสีจิ่วเฉินด้วยหน้าตาตื่น

“จิ่วเฉิน เรื่องที่ฉันบอกกับคุณไป คุณอย่าได้ไปถามจือซย่าอีกเป็นอันขาด เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่จือซย่าเจ็บปวดที่สุดในชีวิต คุณอย่าได้ไปสะกิดบาดแผลในใจของเธอได้ไหม? ถ้าเธอรู้ว่าฉันนำเรื่องนี้มาบอกคุณละก็ เธอต้องเกลียดฉันมากกว่าเดิมแน่นอน” ซ่งซานพูดขอร้องทั้งน้ำตา

สีจิ่วเฉินก็เข้าใจเรื่องแบบนี้สำหรับผู้หญิงแล้วเป็นบาดแผลฝังใจที่ลบยังไงก็ลบไม่ออก

ซ่งซานใช้มือปิดหน้าไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่ามุมปากของเธอกำลังยกขึ้นอยู่ ภายใต้ฝ่ามือเธอกำลังหัวเราะอย่างชั่วร้าย

ถังจือซย่าเรื่องด่างพร้อยในอดีตของหล่อนสีจิ่วเฉินก็รู้หมดแล้ว เขาจะยังต้องการผู้หญิงสกปรกอย่างหล่อนอีกไหม

จิ่วเฉินยื่นมือออกไปตบปลอบเธอเบาๆ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องแล้ว พักผ่อนเยอะๆ ฉันขอตัวกลับไปที่บริษัทก่อน”

“จิ่วเฉิน อย่าเพิ่งไป “ซ่งซานรีบดึกชายเสื้อของเขาไว้และใช้สายตาน่าสงสารมองไปยังเขา “ช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”

สีจิ่วเฉินที่ลุกขึ้นยื่นแล้วทำได้เพียงกลับลงมานั่งใหม่ เรื่องนี้ทำให้เขานึกถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เขาขาดสติใช้แรงบังคับข่มเหงซ่งซาน คืนนั้นเรื่องเดียวที่ลบออกไปไม่ได้ก็คือร่างที่ร้องไห้อย่างสุดเสียง ดิ้นรนอยากที่จะหนีไป แต่เขาข่มเหงเธออย่างไม่ใยดี

“จิ่วเฉิน คืนนั้นก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกัน” ซ่งซานมองเขาด้วยความอาย

จิ่วเฉินพยักหน้า พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ฉันรู้ดี”

เพราะว่าตอนที่เขาตื่นขึ้นมา เขาเห็นคราบเลือดหลายหยดที่บนโซฟา ทำให้เข้ายิ่งอยากที่จะไถ่โทษกับเธอ

“จิ่วเฉิน ฉัน ฉันยินยอมที่จะเป็นผู้หญิงของคุณต่อไป” ซ่งซานใจกล้าสารภาพรักกับเขาออกไป ไม่เก็บไว้ในใจอีกต่อไป

สีจิ่วเฉินจ้องมองไปทางเธออย่างอ่อนโยน “รักษาตัวเองให้หายก่อน ตอนนี้ฉันค่อนข้างยุ่ง”

ซ่งซานเข้าใจดีว่าเขากำลังปฏิเสธเธออ้อมๆ แต่เธอไม่มีทางยอมแพ้ “จิ่วเฉิน อย่ารังเกียจฉันเลยนะ ฉันรู้ว่าฉันหน้าตาไม่สวย แต่ว่าฉัน ฉันชอบคุณมากจริงๆนะ”

ตอนนั้นเองโทรศัพท์ของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เขาใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นพร้อมเอ่ย ”ฉันขอไปรับโทรศัพท์”

ซ่งซานมองดูร่างสูงสง่าเดินออกไป เธอเม้มปากอย่างรู้สึกผิดหวัง แต่เธอมั่นใจต้องมีสักวันที่เธอจะกลายเป็นผู้หญิงของเขา

สายโทรเขาเป็นสายของนายหญิงใหญ่สีพอดี ท่านรออยู่นานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเขาพาถังจือซย่ากลับมาที่บ้าน เลยโทรศัพท์มาเร่ง

“จิ่วเฉิน ทำไมยังไม่พาคุณหนูถังกลับมาเสียที”

“คุณย่า พอดีระหว่างทางกลับมาเกิดเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยพาเธอกลับไปพบ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“ทางผมเองที่เกิดเรื่องนิดหน่อย”

“ถ้างั้นก็ได้ พรุ่งนี้พาเธอกลับมาเร็วหน่อย ทางที่ดีพากลับมาทานอาหารกลางวันด้วยกัน”

“ได้ครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย” สีจิ่วเฉินรับปากเรียบร้อย

หลังจากวางสายไปสีจิ่วเฉินก็คิดอยู่หลายวินาที ก่อนที่เขาจะหมุนตัวผลักประตูห้องผู้ป่วยกลับเข้าไป เขามองไปทางซ่งซานที่ยู่บนเตียงแล้วเอ่ย “ที่บริษัทมีเรื่องด่วน ต้องกลับไปดูก่อน เธอพักผ่อนเยอะๆนะ”

ซ่งซานไม่กล้ายื้อเขาไว้อีก เธอพยักหัวอย่างเชื่องฟัง “อืม โอเค”

สีจิ่วเฉินพยักหัวตอบอย่างปลอบโยน หมุนตัวเดินออกไป

ที่บริษัท

ถังจือซย่าเรียกแท็กซี่กลับมาบริษัทคนเดียว เสียเวลาไปสองชั่วโมง เธอรีบเข้าโหมดการทำงานทันที ตอนที่กำลังยุ่งอยู่กับงานออกแบบในมืออยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็ดังขึ้น

เธอยื่นมือออกไปรับ “ฮัลโหล จากไหนคะ”

“ฉันเอง” เสียงของสีจิ่วเฉินดังขึ้นมา

“คุณกลับมาแล้วเหรอ ซ่งซานไม่ยื้อคุณไว้เหรอ” ถังจือซย่ายักคิ้วถาม

“ฉันนัดกับคุณย่าไว้พรุ่งนี้ตอนเช้าเข้าไปพบท่าน”

“โอเค คุณนัดไว้ก็ดีแล้ว ฉันขอตัวทำงานต่อก่อนนะ”

“ตอนค่ำฉันอยากเลี้ยงข้าวเธอกับเฉินเฉินหน่อยนะ” สีจิ่วเฉินอยู่ก็พูดขึ้นมา

“ไม่ต้องหรอก ขอบคุณ” ถังจือซย่าปฏิเสธไป เพราะว่าวันนี้เห็นเขากับซ่งซานโอบกอดกันอยู่ ก็เลยไม่อยากที่จะสนใจเขาสักเท่าไร

ถังจือซย่าเกลียดซ่งซานเกลียดเข้ากระดูกดำ

เมื่อก่อนเป็นพี่น้องที่รักกันช่างเป็นเรื่องตลกทั้งเพ ลับหลังกับแทงข้างหลัง ผลักเธอตกลงในเหว

ถ้าหากไม่ใช่ลูกชายของเธอช่วยดึงเธอขึ้นมา เธอคงตกอยู่ในภวังค์ความเจ็บปวดนั้นตลอดชีวิต จนไม่สามารถถอนตัวเองออกมาได้ เหมือนกับมารร้ายตามติดเธอไปตลอด เธอยังคงจำคืนนั้นได้ชัดเจน ผู้ชายคนนั้นได้ฉีกร่างเธออย่างทารุณไว้อย่างไร ตอนนั้นเธอคิดว่าจะตายคามือเขาไปเสียแล้ว