รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 62

“ไม่ จิ่วเฉิน ฉันอยากให้คุณพาฉันไปโรงพยาบาล” ริมฝีปากแดงๆของซ่งซานทำปากจู๋ขึ้นมา มือจับไปที่แขนเสื้อของเขาแน่น ทำท่าออดอ้อนเหมือนเด็กน้อย

“ผมยังมีธุระ ไปเป็นเพื่อนเธอไม่ได้ เด็กดี เชื่อฟังนะ” สีจิ่วเฉินพูดปลอบเธอ

“ไม่เอา ฉันจะให้คุณไปเป็นเพื่อนฉัน ไม่งั้น ฉันก็ไม่ไปโรงพยาบาล” ซ่งซานพูดอย่างดื้อดึง

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว ซ่งซานเพิ่งรถชนตอนนี้อยู่ในภาวะตกใจ ตามหลักแล้วเขาควรไปเป็นเพื่อนเธอ ในขณะที่เขากำลังลังเลใจอยู่นั้น ถังจือซย่าพูดถากถางออกมา “ซ่งซาน ถ้างั้นเธอก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว ฉันกับประธานสียังมีธุระสำคัญที่ต้องไปทำ ประธานสี งั้นพวกเราไปกันเถอะ!”

ซ่งซานได้ยินดังนั้น หายใจหอบไม่ปกติ ร่างกายสั่นเทาขึ้นมา “จิ่วเฉิน เวียนหัวจังเลย!”

พูดจบ ซ่งซานปิดเปลือกตาลง ปล่อยร่างกายร่วงลงไปที่พื้น ดีที่สีจิ่วเฉินตอบสนองเร็วเขาเข้าไปรับร่างเธอไว้ได้ทันอีกครั้ง “ซานซาน ฉันจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาล”

พูดจบ สีจิ่วเฉินไม่พูดทำเพลงช้อนตัวเธอขึ้น อุ้มไปที่เบาะนั่งด้านหลัง เขาหันไปพูดกับถังจือซย่าที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ “เธอเรียกรถกลับบริษัทไปก่อน”

ถังจือซย่ามองรถที่ขับออกไปด้วยความเร็วสูงของสีจิ่วเฉิน เธอถูกทิ้งแล้ว เธอผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ทำได้เพียงกลับบริษัทไปก่อน

ณ โรงพยาบาลเอกชนในเครือตระกูลสีกรุ๊ป ซ่งซานตรวจร่างกายทุกรายการเสร็จหมดแล้ว นอกจากได้รับความตกใจ ก็มีแค่สมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย เพียงแค่พักผ่อนก็จะดีขึ้น

สีจิ่วเฉินนั่งอยู่ข้างหน้าเตียงเธอ มองหัวเธอที่แดงปูด และใบหน้าที่ขาวซีดของเธอ เขาพูดปลอบเธอ “ไม่ต้องกังวล พักอยู่โรงพยาบาลสักสองสามวันดูอาการก่อนนะ”

“จิ่วเฉิน ทำไมคุณกับจือซย่าถึงอยู่ด้วยกันล่ะ พวกคุณไปทำงานเหรอ?” ซ่งซานนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงแกล้งถามด้วยความสงสัย

จิ่วเฉินส่ายหัว “วันนี้ฉันเตรียมจะพาเธอไปพบคุณย่าที่บ้านตระกูลสีนะ”

ซ่งซานถามอย่างตกใจ “ทำไมต้องพาเธอไปพบคุณย่าของคุณด้วยละ?”