รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 62

“ไม่ จิ่วเฉิน ฉันอยากให้คุณพาฉันไปโรงพยาบาล” ริมฝีปากแดงๆของซ่งซานทำปากจู๋ขึ้นมา มือจับไปที่แขนเสื้อของเขาแน่น ทำท่าออดอ้อนเหมือนเด็กน้อย

“ผมยังมีธุระ ไปเป็นเพื่อนเธอไม่ได้ เด็กดี เชื่อฟังนะ” สีจิ่วเฉินพูดปลอบเธอ

“ไม่เอา ฉันจะให้คุณไปเป็นเพื่อนฉัน ไม่งั้น ฉันก็ไม่ไปโรงพยาบาล” ซ่งซานพูดอย่างดื้อดึง

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว ซ่งซานเพิ่งรถชนตอนนี้อยู่ในภาวะตกใจ ตามหลักแล้วเขาควรไปเป็นเพื่อนเธอ ในขณะที่เขากำลังลังเลใจอยู่นั้น ถังจือซย่าพูดถากถางออกมา “ซ่งซาน ถ้างั้นเธอก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว ฉันกับประธานสียังมีธุระสำคัญที่ต้องไปทำ ประธานสี งั้นพวกเราไปกันเถอะ!”

ซ่งซานได้ยินดังนั้น หายใจหอบไม่ปกติ ร่างกายสั่นเทาขึ้นมา “จิ่วเฉิน เวียนหัวจังเลย!”

พูดจบ ซ่งซานปิดเปลือกตาลง ปล่อยร่างกายร่วงลงไปที่พื้น ดีที่สีจิ่วเฉินตอบสนองเร็วเขาเข้าไปรับร่างเธอไว้ได้ทันอีกครั้ง “ซานซาน ฉันจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาล”

พูดจบ สีจิ่วเฉินไม่พูดทำเพลงช้อนตัวเธอขึ้น อุ้มไปที่เบาะนั่งด้านหลัง เขาหันไปพูดกับถังจือซย่าที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ “เธอเรียกรถกลับบริษัทไปก่อน”

ถังจือซย่ามองรถที่ขับออกไปด้วยความเร็วสูงของสีจิ่วเฉิน เธอถูกทิ้งแล้ว เธอผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ทำได้เพียงกลับบริษัทไปก่อน

ณ โรงพยาบาลเอกชนในเครือตระกูลสีกรุ๊ป ซ่งซานตรวจร่างกายทุกรายการเสร็จหมดแล้ว นอกจากได้รับความตกใจ ก็มีแค่สมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย เพียงแค่พักผ่อนก็จะดีขึ้น

สีจิ่วเฉินนั่งอยู่ข้างหน้าเตียงเธอ มองหัวเธอที่แดงปูด และใบหน้าที่ขาวซีดของเธอ เขาพูดปลอบเธอ “ไม่ต้องกังวล พักอยู่โรงพยาบาลสักสองสามวันดูอาการก่อนนะ”

“จิ่วเฉิน ทำไมคุณกับจือซย่าถึงอยู่ด้วยกันล่ะ พวกคุณไปทำงานเหรอ?” ซ่งซานนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงแกล้งถามด้วยความสงสัย

จิ่วเฉินส่ายหัว “วันนี้ฉันเตรียมจะพาเธอไปพบคุณย่าที่บ้านตระกูลสีนะ”

ซ่งซานถามอย่างตกใจ “ทำไมต้องพาเธอไปพบคุณย่าของคุณด้วยละ?”

“เมื่อตอนฉันเป็นเด็กเคยถูกลักพาตัวไป เป็นแม่ของถังจือซย่าที่สละชีวิตตัวเองช่วยฉันเอาไว้ คุณย่าของฉันอยากตอบแทนเธอ” สีจิ่วเฉินพูดหมดไม่ปิดบัง

“อะไรนะ คนที่แม่ของจือซย่าช่วยชีวิตไว้คือคุณหรือ? ฉันกับจือซย่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงมัธยมปลาย ฉันเคยได้ยินว่าแม่ของเธอช่วยชีวิตคนจนเสียชีวิตจากไป ที่แท้เป็นเพราะช่วยคุณไว้นั้นเอง แม่ของเธอช่างกล้าหาญยิ่งนัก” ซ่งซานแสดงท่าทางชื่นชม “แม่ของเธอเป็นฮีโร่ที่ฉันชื่นชมเสมอ”

“ระหว่างเธอกับถังจือซย่า มีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเปล่า?” สีจิ่วเฉินถามด้วยความสงสัย ถังจือซย่ามักจะมีท่าทีไม่เป็นมิตรกับซ่งซานเสมอ อีกทั้งยังปนไปด้วยความโกรธแค้น

ซ่งซานเตรียมบทพูดไว้นานแล้ว เธอถอนหายใจเล็กน้อย “มีครั้งหนึ่งฉันถูกคนรังแก จือซย่ารีบมาช่วยฉัน หลังจากนั้นเธอก็โดนล่วงละเมิด ตั้งแต่นั้นมาเธอก็แค้นฉันมาโดยตลอด”

“โดนล่วงละเมิด?” สีจิ่วเฉินสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย หรือว่าจะเป็นการล่วงละเมิดแบบที่เขาคิดไว้หรือเปล่า?

“ใช่แล้ว เธอนอนกับหนุ่มบริการคนหนึ่ง เป็นเพราะฉันเองที่ทำให้เธอต้องพบเจอเรื่องไม่ดีแบบนี้” ซ่งซานแสดงสีหน้าโทษตัวเองอย่างรู้สึกผิด น้ำตาที่รู้สึกผิดเอ่อคลอในดวงตา เธอใช้มือปิดหน้า ขอโทษด้วยความเจ็บปวด “ฉันรู้สึกผิดต่อจือซย่า นี่เป็นสิ่งที่ฉันติดค้างจือซย่าไปตลอดชีวิต”

หัวใจของสีจิ่วเฉินบีบตัวขึ้นมาทันที ถังจือซย่าเคยโดนผู้ชายคนหนึ่งล่วงละเมิด?

“เธอแน่ใจว่าถังจือซย่าเคยโดน...” สีจิ่วเฉินใช้สายตาจดจ้องไปที่ซ่งซาน เขาไม่อยากเชื่ออย่างยิ่งว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง

ซ่งซานน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาดร่วงลงมาและพยักหัวอย่างแรง “ใช่ คืนนั้น เธอถูกข่มเหงอย่างทารุณ นั้นเป็นครั้งแรกของเธอ เป็นเพราะฉันเอง เธอถึงได้โดนล่วงละเมิด ฉันผิดต่อถังจือซย่า ถึงแม้หลังจากเกิดเรื่องนั้นถังจือซย่าจะเกลียดฉันก็เข้าใจได้ มันสมควรแล้ว ฉันสมควรที่จะถูกเกลียดไปตลอดชีวิต”

ซ่งซานภายในใจแอบคิดว่าอย่างนี้ก็ดีแล้วให้สีจิ่วเฉินรู้ว่าถังจือซย่าสกปรกมากแค่ไหน หากเป็นแบบนี้ ถึงแม้ถังจือซย่าจะสวยมากแค่ไหนก็ไม่สะอาดอีกต่อไป

สีจิ่วเฉินดวงตาสั่นไหว ราวกับเกิดแผ่นดินไหวไม่ปาน สีหน้าอันหล่อเหล่าตกใจขึ้นมา

“เธอเกลียดฉัน มันก็สมควรแล้วละ ชั่วชีวิตของฉันคงชดใช้ไม่หมด จิ่วเฉินถึงแม้ฉันกับหล่อนจะพบเรื่องเลวร้ายมาเหมือนกัน แต่ว่าฉันเจอกับคุณ คุณยินดีที่จะรับผิดชอบฉัน แต่ว่าจือซย่าไม่ได้โชคดีแบบนี้ เธอเจอกับคนเลว เจ้าคนเลวนั้นนอนกับเธอเสร็จก็หายตัวไปเลย”

“ถ้างั้นเธอรู้หรือเปล่าว่าลูกของถังจือซย่าเป็นลูกของชายขายบริการคนไหน?” สีจิ่วเฉินถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ฝ่ามือที่วางอยู่บนตัก ไม่รู้เมื่อไรที่กลายเป็นกำหมัดแน่น

นึกไม่ถึงว่าเธอจะพบเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน