รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 649

เจียนจือเพ่ยยิ้มมุมปาก ถือว่าเธอยังฉลาด

ในขณะนี้ เยี่ยวานวานเห็นเรือยอร์ชสองลำอยู่ไม่ไกล ปกคลุมไปด้วยแสงไฟ เสียงเพลงที่ดังและผู้คนที่ครึกครื้น

ดูเหมือนว่าจะเป็นเรือยอร์ชที่สีจวิ้นเจียนและคนอื่นๆโดยสารอยู่ เป็นจังหวะพอดีที่จะเข้าใกล้อีกลำที่อยู่ตรงข้าม เยี่ยวานวานรีบไปจับที่ราวข้างๆทันที

สีจวิ้นเจียนออกมาสูดอากาศก็เห็นเรือยอร์ชอีกลำที่อยู่ตรงข้ามพอดี มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่บนเรือ ถ้าไม่ใช่เยี่ยวานวานจะเป็นใครไปได้ล่ะ เขาเหมือนกับว่ากำลังฝันอยู่

“วานวาน” เขาตะโกนเรียก

เยี่ยวานวานเห็นเขาพร้อมกับโบกมือให้เขา “รุ่นพี่”

สีจวิ้นเจียกำลังคิดว่าจะย้ายไปอยู่กับเยี่ยวานวานบนเรือยอร์ชอีกลำ แต่ในเวลานั้น มีเงาของชายคนหนึ่งเดินมาจากด้านหลังของเยี่ยวานวาน ซึ่งก็ทำลายความคิดของเขาไปในทันที

เจียนจือเพ่ยสวมสูทสีขาว ราวกับเจ้าชายขี่ม้าขาวมายืนอยู่ด้านกลังของเยี่ยวานวาน

เรือลำที่เยี่ยวานวานอยู่เร่งความเร็วขึ้น ไม่นานก็ทิ้งเรือยอร์ชลำอื่นๆไว้ข้างหลัง เรือที่เหลือจะไม่ แล่นไปไกลกว่านี้อีกแล้ว

สีจวิ้นเจียอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น เป็นใครมาจากไหนกันแน่

ในเวลาไม่นาน เรือยอร์ชอีกสองลำนั้นก็ทิ้งช่วงห่างออกไปไกลมาก เยี่ยวานวานที่ออกไปสูดอากาศข้างนอกก็เดินกลับเข้ามานั่งข้างใน มีขนมหวานและเครื่องดื่มวางอยู่บนโต๊ะ เจียนจือเพ่ยนั่งเพลิดเพลินอยู่บนโซฟาพร้อมกับยกขาขึ้น

“คุณเจียนคะ เราจะกลับไปในเมืองเมื่อไหร่กันคะ” เยี่ยวานวานถามด้วยความอยากรู้

“พรุ่งนี้” เจียนจือเพ่ยจำเป็นที่ต้องกลับไปเริ่มทำสิ่งต่างๆของเขา ดูแลสมบัติต่างๆแทนคุณปู่

“โอเคค่ะ แล้วพรุ่งนี้ฉันขอกลับบ้านได้ไหมคะ ไปเยี่ยมพ่อแม่น่ะค่ะ” เยี่ยวานวานมองเขาด้วยสายตาออดอ้อน

“เธอโทรหาที่บ้านได้ แต่เธอห้ามไป” เจียนจือเพ่ยพูดด้วยความเย็นชา

“ขอแค่ครึ่งวันเองค่ะ” เยี่ยวานวานยังคงอยากกลับบ้าน

“เยี่ยวานวาน หลังจากนี้ฉันจะสอนให้เธอรู้ว่าการเป็นแม่บ้านที่ดีต้องทำอย่างไร เธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนจนกว่าเธอจะทำให้ฉันพอใจ” เจียนจือเพ่ยเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของเขามองเธอด้วยความเย็นชา

ใจของเยี่ยวานวานสั่นสะท้าน นึกว่าการที่เขาพาเธอออกมาข้างนอกแปลว่าจะดีกับเธอมากขึ้นแล้วเสียอีก