รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 650

เยี่ยวานวานหันกลับมามองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ แล้วถามว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณถึงหัวเราะทะเลไม่ได้”

เจียนจือเพ่ยเขาหรี่ตา แต่เขาไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้นั้นมันกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขามาก “ทำไมถึงหัวเราะไม่ได้ล่ะ”

“เพราะมันจะทำให้เกิดสึนามิ!” หลังจากที่เยี่ยวานวานพูดจบ เขาก็หัวเราะเหมือนคนโง่

ในตอนนี้ เธอได้ยินชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ

เจียนจือเพ่ยยิ้ม

พระจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนก็จางหายไปเช่นกัน

เยี่ยวานวานจ้องมองอย่างว่างเปล่า

ฟันขาวๆของเจียนจือเพ่ยเปล่งประกายและมีเสน่ห์มาก และวิธีที่เขายิ้มก็มีเสน่ห์มากจริงๆ

เป็นการหัวเราะที่แย่มาก แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะต่อไปสักพักนี่มันนรกจริงๆ

ในเวลานี้เยี่ยวานวานเธอก็เอียงหัวเพื่อมองดูเขา ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามองเขาแบบนี้การที่เธอมองเขาแบบนั้นมันเหมือนมองงานศิลปะอย่างลุ่มหลง

“คุณมองอะไรอยู่เหรอ” เจียนจือเพ่ยหยุดยิ้มแล้วถาม

“คุณดูดีมาก!” เยี่ยวานวานพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียนจือเพ่ยในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะต้องการแก้แค้นที่เธอแกล้งเขา และพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ว่าฉันจะหน้าตาดีแค่ไหน ฉันก็เป็นผู้ชายที่เธอจะไม่มีวันได้ไป”

เยี่ยวานวาน “...”

“ใครบอกว่าฉันอยากได้คุณ” เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะแซะเขา

เจียนจือเพ่ยหันหลังกลับและต้องการเข้าไปในห้องโดยสาร และเยี่ยวานวานก็พูดอย่างภาคภูมิใจข้างหลังเขาว่า “ฉันก็เป็นผู้หญิงที่คุณจะไม่มีวันได้เหมือนกัน”

จู่ๆ ฝีเท้าของชายคนนั้นก็หยุดลง เขาหันกลับมาและชำเลืองมอง “ฉันได้คุณได้ง่ายๆ”

เยี่ยวานวานหน้าแดง ผู้ชายคนนี้มั่นใจเกินไปแล้ว!

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้าคุณได้ฉันฉันก็จะได้คุณเหมือนกันนั่นแหละ! นี่มันเหมือนคุณตบหน้าตัวเองไม่ใช่เหรอ?” เยี่ยวานวานสมองไวขึ้นมาทันที

เจียนจือเพ่ยอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้แกล้งเขาโดยเจตนาหรือไม่?

“ฮึ่ม! ฉันคุ้มค่าที่จะได้คุณหรือเปล่า” เจียนจือเพ่ยไม่ได้ถูกหลอก