รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 652

"ได้สิ! คุณเอามาให้ฉันได้เลยนะคะ"

"ขอบคุณมากนะคะ นายหญิง" สีสือเหยาพยักหน้า "ฉันจะเตรียมให้เพื่อนคนหนึ่งของฉันน่ะค่ะ มีคุณคอยช่วยดูให้ฉัน ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องชอบแน่นอน"

ถังจือซย่าถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า "คุณเคยเรียนการออกแบบด้วยไหมคะ"

"ก็ไม่ถือว่าเก่งหรอกค่ะ แต่ก็เป็นงานอดิเรกที่ฉันเรียนด้วยตัวเอง เทียบไม่ได้กับระดับวิชาชีพอย่างคุณหรอกค่ะ" สีสือเหยากล่าวอย่างถ่อมตัว

ถังจือซย่าหัวเราะเล็กน้อย "งั้นคุณทำเป็นงานอดิเรกก็ดีแล้วค่ะ บางครั้งงานอดิเรกกลายเป็นงานจริงๆ ก็ทำให้ลำบากและเหนื่อยมาก"

สีสือเหยาก็อดหัวเราะไม่ได้ "การทํางานที่ใช้สมองเยอะๆก็เหนื่อยจริง ๆค่ะ"

ในเวลานี้มีเสียงเปียโนอยู่ข้าง ๆ และไม่รู้ว่าใครส่งเสียงขึ้น สีสือเหยาจึงขึ้นไปนั่ง เธอเล่นท่วงทํานองที่สบายๆและผู้คนที่อยู่ที่นั่นต่างก็ชื่นชมเธอ

"สือเหยาเก่งจริง ๆ เปียโนก็เล่นได้ดีขนาดนี้"

"สือเหยาจะต้องได้แต่งงานกับครอบครัวที่ดีในอนาคตแน่นอนค่ะ"

แววตาของแม่สีมีรอยยิ้มขึ้น"สือเหยาก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเองค่ะ ไม่ได้วิเศษเลิศเลอขนาดนั้นหรอก"

สามวันต่อมา แขกส่วนใหญ่ก็จากไปแล้ว และถังจือซย่าและสีจิ่วเฉินก็กลับไปที่บ้านตระกูลสีพร้อมกับนายหญิงใหญ่

เจ้าตัวเล็กก็ถึงเวลาไปโรงเรียนแล้ว สีจิ่วเฉินก็ทิ้งงานไว้มากมาย ส่วนถังจือซย่าว่างแล้ว

สื่อก็รายงานเกี่ยวกับงานแต่งงานครั้งนี้ แต่ไม่ได้กระแสอะไรมากนัก และไม่กล้าเอางานแต่งงานนี้มาดึงดูดความสนใจต่อ

เจียนจือเพ่ยไม่ได้อยู่ที่บาร์อีกแล้ว! เธอซื้อบ้านเดี่ยวในวิลล่าใกล้สีจิ่วเฉินเพื่อพักชั่วคราว

เดิมทีเยี่ยวานวานอยากกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ แต่เขาไม่ให้ไป ดังนั้น เขาไปไหน เธอก็ต้องไปด้วย

วันนี้ครูสอนมารยาทอาวุโสสองคนมาที่บ้าน หน้าที่ของพวกเขาคือสอนเยี่ยวานวานให้เรียนรู้มารยาทในการเข้าสังคมของชนชั้นสูงในจีนและตะวันตก

เยี่ยวานวานเองก็สงสัยว่าผู้ชายคนนี้เสียเงินไปแบบไร้ค่าทำไม ให้เธอเป็นผู้หญิงที่ได้รับความอิสระสักทีก็ดีแล้วไง!

แต่พวกครูเหล่านั้นมีความรับผิดชอบมาก ให้เยี่ยวานวานเริ่มเรียนเลย เยี่ยวานวานต้องเรียนมารยาทวันละสองชั่วโมง ฝึกท่ายืน ท่าเดิน ท่านั่ง มันเหนื่อยมาก