รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 66

ฝนตกหนักขนาดนี้ไม่มีทางที่จะหยุดลงง่ายๆ ถังจือซย่าหันไปพูดกับผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา “ฉันจะหาร่มให้คุณ”

สีจิ่วเฉินพูดตอบตรงๆ “คืนนี้ฉันจะพักที่นี่”

ถังจือซย่าอึ้งไปชั่วขณะ เธอกะพริบตาปริบๆเอ่ย “ทำไมล่ะ?”

“เฉินเฉินต้องการฉัน” สีจิ่วเฉินใช้ฝ่ามือลูบลงไปที่หัวของเด็กน้อยเบาๆ ราวกับเป็นเทพพิทักษ์เขา เด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นมาอ้อนเขา “ลุงสี ผมกับหม่ามี้กลัวเสียงฟ้าร้องมาก คุณอยู่ปกป้องพวกเราเถอะนะ!”

ถังจือซย่ารีบขัดลูกชายทันที “ไม่ต้องหรอก เฉินเฉิน หม่ามี้จะปกป้องลูกเอง”

“แต่ว่าหม่ามี้ก็กลัวเสียงฟ้าร้องนะ!” เด็กน้อยพูดย้อนเธอ

“หม่ามี้ไม่กลัว หม่ามี้...” ขณะที่ถังจือซย่ากำลังพูดอยู่ สวรรค์เหมือนต้องการเป็นศัตรูกับเธอ สายฟ้าแลบขึ้นเหมือนงูเลื้อยเล่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี เสียงฟ้าคำรามดังระเบิดขึ้น

เธอตัวสั่นเทาไปทั้งตัว รีบเอามือปิดหูอย่างไว

เธอรอจนฟ้าหยุดร้อง เมื่อเธอหันไปมองทางผู้ชายนั้น ทันใดนั้นก็เห็นความขบขันชอบใจสะท้อนมาจากแววตาของชายหนุ่ม

เธออายจนหน้าแดง พูดอย่างช้าๆ “ยังไงคุณก็อยู่ต่อไม่ได้ ไม่สะดวก”

“รอให้ฟ้าหยุดร้องก่อน ฉันค่อยกลับ” ผู้ชายยังคงยืนหยัดที่จะอยู่ต่อ

ถังจือซย่าเห็นเขายังกอดลูกชายไว้ เธอทำได้แค่ผงกหัวรับเล็กน้อย “งั้นก็ได้ ยังไงตอนนี้ฝนก็ยังตกหนัก คุณก็อย่าเพิ่งกลับไปที่รถเลย”

ถังจือซย่าเดินกลับเข้าห้องไปเก็บของต่อ มองไปยังกางเกงในที่เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นเคยจับ เธออยากจะตีตัวเองเสียเหลือเกิน ทำอะไรร่วงก็ได้ แต่ทำไมถึงต้องทำกางเกงในร่วงด้วย

ด้านนอกหน้าต่างเสียงฟ้าร้องยังคงดังอย่างต่อเนื่อง และมีข่าวแจ้งเตือนคืนนี้ฝนตกฟ้าคะนองทั้งคืน ขอให้พลเมืองระมัดระวัง

ถังจือซย่าคิดในใจ หรือว่าต้องปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ค้างคืนจริงๆ? ชายหญิงพักอยู่ห้องกันตามลำพัง ถ้าหากถูกคนอื่นรู้เข้า ก็ไม่รู้จะเข้าใจผิดไปถึงไหน

อีกอย่าง ห้องของเธอค่อนข้างเล็ก ไม่มีที่ให้เขาอยู่ได้เลย นอกจากเตียงของลูกชาย ก็คือเตียงของเธอแล้ว

เวลาก็เริ่มดึกขึ้นเรื่อยๆ เสียงฟ้าร้องเริ่มเบาลง เด็กน้อยถูกถังจือซย่าจับไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ตัวของเธอก็เปียกไปทั้งตัว ได้แต่ปล่อยเด็กน้อยไว้ที่ห้องรับแขก ส่วนเธอกลับไปอาบน้ำ