รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 662

สีสืออเหยาอดไม่ได้ที่จะถามว่า "พี่จิ่วเฉินคะ พี่จําได้ไหมว่าฉันทําแจกันบ้านพี่แตกตอนฉันแปดขวบ ตอนนั้นฉันกลัวมาก พี่รับผิดชอบแทนฉันด้วย เลยทําให้ฉันโดนดุน้อยลง"

สีจิ่วเฉินตกใจเล็กน้อย "จริงหรอ ฉันลืมไปหมดแล้ว"

สีสือเหยาเหยียดริมฝีปากยิ้ม "ฉันไม่เคยลืมค่ะ ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความทรงจําที่มีความสุข

มากในตอนเด็ก! เขาว่ากันว่าวัยเด็กที่มีความสุขสามารถรักษาชีวิตชีวิตหนึ่งได้ ขอบคุณนะคะที่ทำให้วัยเด็กของฉันสวยงามขนาดนั้น”

พูดจบ สายตาของเธอก็ยิ้มและจ้องไปที่ชายฝั่งตรงข้าม

สีจิ่วเฉินยิ้มเบา ๆ "ชีวิตในต่างประเทศเป็นอย่างไรบ้าง"

"ก็โอเคค่ะ แค่ต้องอยู่คนเดียว" สีสือเหยาถอนหายใจ

"ต่อไปถ้ามีคนที่เหมาะสมที่ฉันรู้จัก ฉันจะแนะนําให้เธอรู้จัก"

สีสือเหยาแกล้งทําเป็นเขินอาย "พี่จิ่วเฉิน พี่ควรถามว่าฉันเลือกคนยังไงสิคะ"

"อ้อ ลองพูดมาสิ" สีจิ่วเฉินก็จะได้แนะนําแฟนในอนาคตของเธอได้ดียิ่งขึ้น

สีสือเหยาหรี่ตาสวยลง มุมปากหวานยกยิ้มขึ้น สุดท้ายเธอก็มาควงแขนสีจิ่วเฉินที่อยู่ตรงข้ามไว้ "ก็ไม่มีแบบตายตัวหรอกค่ะ ถ้าหน้าตาและรูปร่างเป็นเหมือนพี่ได้ก็คงจะดี"

สีจิ่วเฉินเองเป็นคนที่ฉลาดเฉียบแหลม ประกอบกับสายตาของสีสือเหยา เขาเองก็สัมผัสได้จากความรักจากสีสือเหยา

ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น มีผู้หญิงมารักตัวเองมากขึ้น นั่นต้องเป็นเรื่องที่ดีมาก

แต่เรื่องนี้พอเกิดขึ้นกับสีจิ่วเฉิน มันกลับตรงกันข้าม

สายตาของสีจิ่วเฉินนิ่งลึกและสงบ มองมาที่สีสือเหยาอย่างใจเย็น "สือเหยา ฉันไม่อยาก

ได้ยินคําพูดแบบนี้อีก นอกจากจือซย่าแล้ว ในใจของฉันก็รับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้แล้ว"