รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 663

บอดี้การ์ดหนุ่มผู้เก่งกาจและหล่อเหลา ได้กลายมาเป็นโล่ปกป้องเธอ เธอเสมือนปลาหมึกยักษ์แปดหนวด ที่กอดรัดแน่นทรวงอกของบอดี้การ์ด แล้วส่งเสียงด้วยความตกใจ

"ว๊าย...ช่วยด้วย ช่วยด้วย"

เมื่อสุนัขตัวนั้นวิ่งพุ่งมาที่เท้าเยี่ยวานวาน บอดี้การ์ดหนุ่มอุ้มเธอขึ้นมาอย่างง่ายดาย ขณะเดียวกันเขาก็เตะไปที่ปากของสุนัขอย่างแม่นยำ สุนัขรีบหนีกลับไปซ่อนตัวในบ้านของมัน

ขณะนั้นเอง ชายหนุ่มที่ลงมาจากรถคันแรกทำตาเพ่งมอง บอดี้การ์ดหนุ่มอ่อนไหวอย่างมาก เขาจึงรีบวางหญิงสาวลงจากอ้อมอก "คุณเยี่ย ไม่เป็นไรแล้วนะครับ"

เยี่ยวานวานมองไปที่บอดี้การ์ดหนุ่มแล้วยิ้มแก้มปริด้วยความซาบซึ้ง "ขอบคุณนะคะพี่บอดี้การ์ด"

บอดี้การ์ดหนุ่มก้มหน้าก้มตาทันที ไม่กล้าพูดอะไรซี้ซั้ว แล้วพูดด้วยเสียงแข็ง "ไม่เป็นไร"

ดวงตาที่สวยงามของเยี่ยวานวานมันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอมองไปที่ใบหน้าของบอดี้การ์ดหนุ่มอีกครั้งอย่างเขินอาย เขาสังเกตเห็นบอดี้การ์ดคนนี้ตั้งนานแล้ว เขาเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดที่อยู่ข้างกายเจียนจือเพ่ย และเขาดูเหมือนจะมีความเป็นลูกครึ่งเล็กน้อย แต่กลับพูดจีนได้อย่างคล่องแคล่ว พอใส่เฮดโฟนเข้าไปก็มีความเป็นหนุ่มสายฝอขึ้นมาทันที

เยี่ยวานวานแอบแสดงความปลื้มออกมาเล็กน้อย แล้วก็ตกอยู่ในสายตาของเจียนจือเพ่ยโดยไม่ได้ตั้งใจ ต่อให้ซินแสที่อยู่ข้างๆจะพูดอะไร เขาก็ไม่ได้ยิน

หญิงสาวคนนี้เกิดชอบบอดี้การ์ดของตัวเองงั้นเหรอ

เฉียวเสวี่ยเม่ยลงมาจากรถคันที่สาม เดินมาที่เจียนจือเพ่ยด้วยท่าทีสง่างาม "พี่เจียนคะ มื้อเที่ยงพวกเราจะทานที่นี่กันหรือคะ"

เฉียวเสวี่ยเม่ยไม่เต็มใจที่จะทานข้าวที่นี่ ช่างไม่เหมาะกับสถานะของเธอ อีกทั้งพื้นที่สกปรกทำให้รองเท้าราคาแพงของเธอเปรอะเปื้อนไปหมด

"ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อกี้ไม่ได้ทำอะไรให้ทุกคนตกใจใช่ไหมคะ พวกท่านมาทานข้าวเหรอคะ" เถ้าแก่เนี้ยออกมาต้อนรับด้วยความอบอุ่น

"ใช่ค่ะ！" เยี่ยวานวานตอบด้วยรอยยิ้ม