รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 664

การที่เจียนจือเพ่ยมาขึ้นรถนั้น ทำให้บอดี้การ์ดที่ขับรถรู้สึกอึดอัด นั่งเกร็งมากกว่าที่เป็น

เฉียนเสวี่ยเม่ยที่อยู่เบาะหลังก็มองเห็นเช่นกัน ทว่าขบวนรถเริ่มออกขบวนแล้ว ไม่เช่นนั้นเธอต้องให้เจียนจือเพ่ยนั่งรถเธอเป็นแน่

เจียนจือเพ่ยขึ้นรถเสร็จก็หลับตาผ่อนคลาย ราวกับว่ากำลังจะงีบหลับ แสงแดดยามบ่ายอันอบอุ่นส่องกระทบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ออร่าความสูงส่งของเขาได้เผยออกมาอยากเงียบๆ

เขาไม่พูดอะไร ทำให้บรรยากาศบนรถเริ่มอึดอัด ความกดดันที่ไร้เสียงได้ปกคลุมทุกคนในรถ

เยี่ยวานวานก็ไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนเมื่อกี้แล้ว และไม่รู้ว่าชายคนนี้ขึ้นมาบนรถของเธอทำไมกัน

และแล้ว หลังจากรถขับเคลื่อนได้ครึ่งชั่วโมง ก็เข้าสู่ภูเขาดึกดำบรรพ์ ทางข้างหน้าไม่ใช่ซีเมนต์ แต่เป็นถนนลูกรัง รถเริ่มสั่นโคลงเคลง

สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงเสียดฟ้าจนแทบไม่มีแสงแดดเล็ดลอดออกมา และแม้แต่ความอบอุ่นของต้นฤดูร้อนก็กลายเป็นความเย็นของฤดูใบไม้ผลิ

ข้างหน้ามีซินแสคอยนำทาง รถขับเคลื่อนไปด้วยความราบรื่น ตลอดทางขึ้นเนินเยี่ยวานวานก็เริ่มใจผวา เมื่อเห็นความชันเกือบหกสิบองศา เธอคว้าไปจับมือคนๆ หนึ่งด้วยความประหม่าทันที

และมือนั้นก็คือมือของเจียนจือเพ่ย

เจียนจือเพ่ยหันมามองหน้าที่ซีดกลัวของเธอ และปลอบเธอ "ไม่เป็นไรนะ"

"ยังอยากขึ้นไปต่ออีกไหม" เยี่ยวานวานหวาดกลัวสุดขีด ในขณะนั้นรถได้ขับไปจอดยังพุ่มหญ้าข้างทางที่เป็นที่ราบ

ทันใดนั้นเฉียนเสี่ยวเม่ยได้พุ่งพรวดออกไปจากรถ แล้วก็คุกเข่าลงบนพื้นและอ้วกอยู่พักใหญ่ เธอเกิดมาบอบบาง การได้นั่งรถแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกแย่เป็นที่สุด

เยี่ยวานวานยื่นทิชชูให้เธอด้วยความห่วงใย "คุณหนูเฉียว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม"

เฉียวเสวี่ยเม่ยรับมันมาด้วยหน้าตาไม่พอใจ และคิดว่าเยี่ยวานวานกำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่หรือเปล่า

"คุณชายเจียน พวกเรายังต้องเดินเท้าขึ้นไปอีกนิดหน่อย"

"ว่าไงนะ ต้องเดินเท้างั้นเหรอ" เฉียนเสวี่ยเม่ยพูดด้วยท่าทีต่อต้าน เธอนี่ตามมาลำบากด้วยจริงๆ