รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 667

"มือของพี่…มือของพี่" ไปโดนอะไรมา เฉียวเสวี่ยเม่ยเห็นรอยขีดข่วนบนหลังมือของเขาอีกครั้งและกรีดร้องขึ้นมาด้วยความทุกข์ใจ

เยี่ยวานวานที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด แผลของชายคนนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ

"แผลเล็กน้อย กลับไปค่อยทำแผล" เจียนจือเพ่ยพูดจบ เขาก็เปิดประตูและส่งเธอเข้าไปในรถ ทันทีที่เฉียวเสวี่ยเม่ยขึ้นรถ เธอพูดกับเขาว่า "พี่เจียน ฉันอยากนั่งกับพี่"

เจียนจือเพ่ยปิดประตูรถ "ตัวฉันเปื้อน"

เฉียวเสวี่ยเม่ยได้แต่มองดูเจียนจือเพ่ยดึงประตูรถคันที่สองและนั่งในรถของเยี่ยวานวาน ความไม่พอใจในดวงตาของเธอกำลังจะระเบิดออกมา นี่หรือว่าจะเธอด้อยกว่าสาวใช้ด้วยซ้ำ？

ขบวนรถเริ่มออกเดินทาง

เยี่ยวานวานเริ่มใจไม่ดีอีกครั้ง ความรู้สึกของการลงเขานั้นเสียวสันหลังมากกว่า เยี่ยวานวานคว้าจับด้านข้าง ไม่กล้ามองไปที่เส้นทางด้านหน้า

ในทางกลับกัน เจียนจือเพ่ยนิ่งเงียบและเยือกเย็น เขาไว้วางใจในทักษะการขับรถของบอดี้การ์ดตลอดทางลงเขาและบนถนนคอนกรีตเรียบ รถทั้งสี่คันมุ่งตรงไปยังใจกลางเมืองเหมือนม้าป่าในตอนกลางคืน

นอกหน้าต่างได้เปลี่ยนเป็นช่วงเวลากลางคืน วันนี้เยี่ยวานวานหวาดกลัวมากพอแล้ว เธอง่วงและเพลีย แม้ว่าเจียนจือเพ่ยจะนั่งอยู่ข้างๆ เธอ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหลับไป

เธอกึ่งหลับกึ่งตื่น และเมื่อเธอสัปหงก ก็พิงลงบนไหล่ของชายคนหนึ่ง เจียนจือเพ่ยปล่อยให้เธอแนบพิง

เยี่ยวานวานนอนหลับอยู่ในวิลล่าตลอดทาง และเมื่อมาถึง ก็เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มแล้ว

ฝ่ามือขนาดใหญ่คู่หนึ่งตบเบาๆ ที่หน้าของเธอ "เยี่ยวานวาน ถึงบ้านแล้ว"

เยี่ยวานวานลืมตาขึ้น กระพริบตาปริบๆ แล้วมองไปที่ไหล่ที่เธอพิงอยู่ เธอรีบลุกนั่งตัวตรงทันที

ว่าไงนะ！ เธอกลับมาโดยการนอนบนไหล่ของเจียนจือเพ่ยตลอดทาง？

หลังจากลงจากรถและกลับมาที่วิลล่า สาวใช้ทั้งสองก็เข้ามาทักทาย พวกเขาเป็นคนรับใช้ของ เฉียวเสวี่ยเม่ย