รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 686

“ต่อจากนี้ฉันให้เธอทำอะไรเธอก็ยินดีที่จะทำใช่ไหม” จู่ๆ ชายที่อยู่ปลายสายก็ถามอย่างมี ลับลมคมใน

ใบหน้าของเยี่ยวานวานร้อนผ่าวทันที แต่เธอก็ตอบเขาไปอย่างกล้าหาญว่า “ใช่ค่ะ”

“ฉันให้เวลาเธออีกหนึ่งชั่วโมงในการกลับมาที่วิลล่าของฉัน” ชายคนนั้นเรียกร้องเธอเพียงเท่านี้

“ได้ค่ะ! ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้” หลังจากที่เยี่ยวานวานตอบตกลง ปลายสายก็วางสาย และเธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก

ใช้หนี้แล้ว พ่อแม่ก็ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากอีกต่อไป และเธอก็ได้อยู่ข้างกายเขาไปตลอดชีวิตนี้

เยี่ยวานวานมองแสงอาทิตย์นอกหน้าต่างพร้อมกับตกอยู่ในภวังค์

เธอนึกได้ว่าการที่ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องอยู่ข้างกายเขาไปอีกนานแสนนาน ไม่ใช่ความรู้สึกของการถูกจองจำ แต่เป็นความรู้สึกของการรอคอยอย่างมีความสุข

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เยี่ยวานวานเดินเข้าไปในวิลล่าของเจียนจือเพ่ย เฉียวเสวี่ยเม่ยที่กำลังเพลิดเพลินกับชายามบ่ายในสวนดอกไม้ โกรธจนพ่นน้ำชาออกมาทันที และอดไม่ได้ที่จะเรียกให้เธอหยุด “นี่! เธอมานี่ซิ”

เยี่ยวานวานเดินไปตรงหน้าเธอทันที “คุณเฉียวมีคำสั่งอะไรคะ”

ทันใดนั้นเฉียวเสวี่ยเหม่ยก็ตั้งใจปัดเค้กที่อยู่บนโต๊ะลงไปที่พื้น “พื้นสกปรกแล้ว มาเช็ดหน่อย”

เยี่ยวานวานมองการจงใจหาเรื่องของเฉียวเสวี่ยเม่ย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอจะไม่สนใจ แต่ตอนนี้เฉียวเสวี่ยเม่ยเป็นแขกของเจียนจือเพ่ย และเธอก็เป็นคนรับใช้ของเขา เธอจึงควรทำเรื่องพวกนี้

“ได้ค่ะ!” หลังจากที่เยี่ยวานวานพูดจบ เธอก็นั่งยองๆ ลงไปเก็บเค้กที่พื้น แต่จู่ๆ เฉียวเสวี่ยเหม่ยก็ใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบเค้กจนแหลกละเอียด จากนั้นก็ถอดรองเท้าของเธอออกแล้วพูดว่า “พื้นรองเท้าของฉันสกปรกแล้ว หลังจากทำความสะอาดพื้นเสร็จก็เอาไปซักให้ทีนะ”

เยี่ยวานวานพยักหน้า เธอนั่งยองๆ อยู่บนพื้นเพื่อเช็ดพื้น และในขณะนี้ร่างของเจียนจือเพ่ยก็ก้าวเข้ามาจากข้างนอกประตู

เขาเห็นเฉียวเสวี่ยเหม่ยถือถ้วยชาและนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้พักผ่อนในสวนดอกไม้ และมีเค้กหกอยู่ใต้เท้าของเธอ เยี่ยวานวานนั่งยองๆ ลงไปเก็บตรงนั้น ราวกับคนรับใช้ที่ต่ำต้อยเป็นอย่างยิ่ง

ในขณะที่เฉียวเสวี่ยเหม่ยกำลังชื่นชมอย่างภาคภูมิใจ จู่ๆ เสียงผู้ชายที่เย็นยะเยือกก็ดังขึ้น “ไม่ต้องเก็บแล้ว”