รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 706

“ย่าทวดเป็นอะไรไป”เด็กน้อยกะพริบตาพร้อมพูดถาม

“ไม่มีอะไร ย่าทวดไปที่ที่ไกลมากๆ ”จ้านฉิงเหย่พูดจบ จูบที่หน้าผากของเด็กน้อย “เข้าไปห้องเรียนเถอะ！”

เด็กน้อยกอดเขาครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องเรียนแล้ว และจ้านฉิงเหย่ก็ลุกขึ้นยืนพ่นลมหายใจ เช็ดน้ำตาที่มุมปากออก ลุกขึ้นไปโรงพยาบาล

ในวิลล่าหลังหนึ่ง

สีจื้อหย่วนพ่อของสีสือเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก “ถือว่าไปสักที ฉันรอวันนี้มานานเกินไปแล้ว”

“พ่อ แม้ว่านายหญิงสีตายแล้ว งั้นถังจือซย่าก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายดาย ”สีสือเหยาขอคำแนะนำที่สุดยอดจากถังจือซย่ามาด้วยตัวเอง

“กลัวอะไร ผู้หญิงที่อายุน้อยประสบการณ์ไม่เพียงพออย่างเธอ ไม่มีอะไรต้องกลัว ”สีจื้อหย่วนพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เห็นด้วย หลังจากนั้นก็พูดอย่างมีความสุขว่า “ต่อไปพวกเราจะต้องได้รับส่วนแบ่งจากสีซื่อกรุ๊ปแน่นอน ไม่แน่อาศัยคุณและพวกเรายังสามารถมีการสืบทอดต่อในอนาคตได้”

“พ่อ จะเป็นไปได้ยังไงกัน พวกเราจะมีได้ยังไง”

“ถ้าหากแกตั้งท้องลูกของสีจิ่วเฉิน ก็มีความเป็นไปได้แล้ว”

“ฉัน…”สีสือเหยาสีหน้าท่าทางหดหู่ “ตอนนี้ในสายตาของเขามีเพียงถังจือซย่า”

“ใครบอกว่าตั้งครรภ์มีแค่ทางเดียว ฉันได้ยินมาว่าสีจิ่วเฉินฝากของบางอย่างไว้ที่โรงพยาบาลสีซื่อ งั้นที่ฝากไว้ก่อนหน้านี้ เพราะว่านายหญิงใหญ่สีกลัวจะไม่มีลูกสืบตระกูล”

ใบหน้าของสีสือเหยาสาดส่องความเขินอายออกมา “พ่อ พ่อหมายความว่าให้ฉันเหรอ”

“ขอเพียงแค่แกตั้งท้องของเขา คลอดออกมาก็ไม่ต้องกลัวว่าเขาไม่ยอมรับ”สีจื้อหย่วนวางแผนมาดีทุกอย่าง ขอเพียงแค่คุณนายหญิงสีตาย แผนการของเขาถึงจะเริ่มปฏิบัติขึ้นได้

สีสือเหยาหายใจเร็วเล็กน้อย หรือว่าเธอจะใช้วิธีการที่ต่ำทรามเช่นนี้มาจัดการกับสีจิ่วเนจริงๆ

แต่ว่าสีสือเหยานึกถึงท่าทางที่ถังจือซย่าเตือนเธอในครั้งก่อน เธอยังคงโมโหมาก ในใจของเธอ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าพ่อขวางเธอไว้ เธอกลับประเทศไปตามสีจิ่วเฉินตั้งนานแล้ว