รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 705

ถังจือซย่ากำชับพยาบาลที่อยู่ข้างหลังหนึ่งประโยค พยาบาลคนนั้นออกไปเรียกมาแล้ว ไม่นาน สีจิ่วเฉินเดินเข้ามา เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเตียงครึ่งหนึ่ง เข้าใกล้ไปตรงหน้าของคุณย่าเล็กน้อย “คุณย่า”

นายหญิงใหญ่สีจับมือของเขา “จิ่วเฉิน ต่อไปต้องดูแลจือซย่าให้ดีๆ ทั้งชีวิตนี้ห้ามทำให้เธอผิดหวัง”

“ผมรู้ ผมรักเธอมากกว่าตัวผมเองอีก ผมจะปกป้องเธอด้วยชีวิต”สีจิ่วเฉินสาบานต่อคุณย่า

ถังจือซย่าเม้มริมฝีปาก เธอน้ำตาคลอเบ้า

และน้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกตื้นตันอยู่ในห้องหัวใจของเธอแล้ว

“ชีวิตนี้ย่าไม่เสียใจแล้ว แกเป็นคนที่สุดยอดที่สุดในตระกูลของเรา แกยังต้องดูแลพวกฉิงเหย่”นายหญิงใหญ่สีพูดกล่าว

“ผมทำได้อยู่แล้ว คุณย่า พักผ่อนสักหน่อย”สีจิ่วเฉินยื่นมือออกไปลูบผมสีเงินของคุณย่าเบาๆ

แต่นายหญิงใหญ่สีไม่อยากพักผ่อน เธอเหลือเวลาไม่มากแล้วด้วยซ้ำ เธออยากจะใช้ช่วงสุดท้ายที่เหลือของชีวิต เจอกับคนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดเหล่านั้น

“เฉินเฉิน เดิมทีฉันก็อยากจะเจอเช่นกัน แต่คิดๆ ดูสภาพของฉันในตอนนี้แล้วไม่เจอดีกว่านะ กลัวทำให้เขาตกใจ”

“คุณย่า เฉินเฉินไม่ตกใจหรอก ฉันพาเขามาพบคุณนะ！”ถังจือซย่าพูดอย่างสะอึกสะอื้น

แต่นายหญิงใหญ่สีไม่อยากทำให้หลานชายตัวน้อยตกใจ เธอส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “อย่าทำให้เขาตกใจ พวกเธอก็บอกเขาว่า ฉันไปเจอปู่ทวดของเขาแล้ว”

สีจิ่วเฉินเคารพความคิดของคุณย่า ใช่ว่าเธอไม่รักหลานชาย แต่เป็นเพราะว่ารักมากเกินไปแล้ว

ถังจือซย่าก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่สีพ่นลมหายใจอย่างหนักหน่วง สีจิ่วเฉินรีบลุกขึ้นและเรียกหมอให้เข้ามา

นายหญิงใหญ่สีต้องการการพักผ่อน ทุกคนไปอยู่ในห้องพักผ่อนแล้ว ขณะที่ถังจือซย่านั่งลง มีคนยื่นทิชชูให้เธออย่างใส่ใจ เธอเงยหน้ามองเป็นเยี่ยวานวาน เธอส่งสายตาด้วยคำขอบคุณแวบหนึ่ง

ไม่นาน จ้านฉิงเหย่เดินมาอย่างเร่งรีบ ในสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเสียใจ เขานั่งอยู่ข้างๆ สีจิ่วเฉิน ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองสบสายตากัน ต่างก็พูดไม่ออก