รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 709

“งั้นฉันจะบอกให้ชัดเจนก็แล้วกัน! ฉันมีหลานสะใภ้คนโปรดในใจอยู่แล้ว และเธอก็แค่ทางผ่านที่อยู่ข้างกายหลานชายของฉันได้แค่ชั่วคราว เธอมีประสบการณ์ชีวิตของเธอ เขามีอดีตในชีวิตของเขา ฉันต้องการให้เธอไปจากเขาซะ เธอทำได้ไหม”

ดวงตาที่สวยงามของเยี่ยวานวานหรี่ลงเล็กน้อย และพูดพึมพำกับคุณนายใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามว่า “หรือเราไม่สามารถบอกลากันในฐานะเพื่อนได้เลย?”

“หลานของฉันเกิดความสนใจในตัวเธอไปแล้ว ฉันรู้จักนิสัยของเขาดี คนไหนหรือเรื่องใดที่เขาตั้งใจไว้แล้ว แค่เขารู้สึกเบื่อหน่าย เขาจะโบกมือให้ก็ต่อเมื่อเบื่อ หรือรังเกียจเท่านั้น ฉันไม่จำเป็นต้องเกรงใจ เธอจะทำร้ายเขายังไงก็ได้ แค่ให้เขาเลิกสนใจเธอก็พอ เข้าใจที่ฉันพูดไหม” คุณนายเจียนพูดอย่างใจเย็น

เยี่ยวานวานรู้สึกกระวนกระวายใจทันที ใช้วิธีทำร้ายเขาในการจากเขาไปอย่างงั้นเหรอ

ต้องทำแบบนี้เลยเหรอ ในสมองของเธอปรากฏภาพที่รู้จักกับเจียนจือเพ่ยอย่างรวดเร็วราวกับโคมม้าวิ่ง

ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกว่าลงมือทำไม่ได้

“ฉันหวังว่าเธอรู้จักข้อบกพร่องในตัวเองจริงๆ รู้จักบันยะบันยัง” คุณนายเจียนพูดกับเธออย่างไม่ลังเล

แม้ว่าเยี่ยวานวานยังไม่เข้าใจตัวเอง แต่เธอก็ทำได้เพียงฟังคำพูดของคุณนายเจียน เธอพยักหน้า “ได้ ฉันทำได้ ฉันจะตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณชายเจียนทั้งหมด”

“ถ้าเธอทำได้ภายใน 3 วัน ให้หลานของฉันหมดความสนใจในตัวเธอ ฉันจะให้รางวัลชิ้นหนึ่ง ถือว่าเป็นการชดเชยให้เธอแล้วกัน” คุณนายเจียนกล่าว

เยี่ยวานวานรีบโบกมือและกล่าว “ไม่ต้องค่ะๆ ฉันไม่ต้องการชดเชยอะไร คุณนายเจียน วางใจได้ ฉันจะทำตามนั้น จะไม่สร้างความวุ่นวายให้พวกคุณ”

พูดจบ เยี่ยวานวานลุกขึ้นยืน โค้งคำนับ จากนั้นก็หยิบกระเป๋ารีบเดินออกไปเลย

เยี่ยวานวานวิ่งออกมาที่ร้านกาแฟ และไม่มีใครต้องการไปส่งเธอ และเดินออกมาทางถนนใหญ่ ผู้คนสัญจรเสียงดังไปทั่ว กลับไม่สามารถรบกวนอารมณ์ของเธอในตอนนี้ได้เลย

เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องใช้วิธีไหนที่จะตัดขาดกับเจียนจือเพ่ย

เยี่ยวานวานก็ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหนแล้ว เธอเงยหน้า บ้านอยู่ไม่ไกล เธอเดินเข้ามาในประตู ก็ได้ยินเสียงเดือดดาลของพ่อดังมาจากห้องโถง “คุณออกไปซะ ที่นี่ฉันไม่ต้อนรับคุณ”