รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 720

สีจวี้นเจี๋ยรีบกลับไปหาพวกของพ่อเขาอย่างรู้ทัน แต่จู่ๆ เขาก็มีความคิดว่ารอบนี้เขาจะต้องแย่งเยี่ยวานวานมาจากเจียนจือเพ่ยให้ได้

ในไม่ช้าก็มีคนมาอีกครั้ง ซึ่งก็คือพวกสีหมิ่น จ้านฉิงเหย่ที่อุ้มเจ้าตัวน้อยถังอวี่เฉินไว้ในอ้อมแขน วันนี้เขาสวมชุดสูทสีดำพร้อมดอกไม้สีขาวเล็กๆ ติดที่อก

ถังจวิ้นก็ตามมา เขาเข้ามาปลอบสีจิ่วเฉินแล้วก็เดินไปกับหลานชายของเขา

สีหมิ่นเข้ามาคุยกับสีจิ่วเฉินได้สองสามประโยคแล้วดวงตาของเธอก็แดงอีกครั้ง หน้าเธอค่อนข้างซีด หลังจากเธอพูดเสร็จเธอก็เดินไปหาผู้อาวุโสฝั่งนู้น

พอจ้านฉิงเหย่มาหาสีจิ่วเฉินเขาก็กำชับสีจิ่วเฉินว่า "ดูแลแม่ของนายให้ดี"

“หมดหนทางแล้ว สองสามวันมานี้แม่ฉันกินดื่มอะไรไม่ลงเลย ฉันกับพ่อพยายามเกลี้ยกล่อมเธออย่างเต็มที่แล้ว” จ่านฉิงเหย่ส่ายหัว

หินจารชื่อถูกปักลงและเถ้าถ่านของนายหญิงใหญ่สีก็ถูกฝัง ญาติและเพื่อนๆ ผลัดกันนำดอกไม้มาทำความเคารพ

กลุ่มแรกประกอบด้วย สีจิ่วเฉินที่นำภรรยาและลูกๆ ของเขามาทำความเคารพ เจ้าตัวเล็กเอาช่อดอกไม้จากอ้อมแขนของตนมาวางข้างแผ่นหิน เมื่อมองไปที่คุณย่าในรูปถ่าย เขาก็กลั้นน้ำตาและถังจือซย่าก็ลูบหลังปลอบเขา เด็กผู้ชายคนนั้นก็หันกลับมาทิ้งตัวในอ้อมแขนของเธอแล้วก็เช็ดน้ำตาบนเสื้อผ้าของเธอ

ถังจือซย่าก็ตาแดงเหมือนกัน เธอจูบหัวเล็กๆ ของเขา และพาเขาออกไป หลังจากนั้นแต่ละคนก็เรียงเป็นระเบียบเรียบร้อยเข้ามาวางดอกไม้และเจียนจือเพ่ยก็ลากเยี่ยวานวานมาด้วยกันแล้วเขาก็ส่งดอกไม้ในมือให้เยี่ยวานวานเป็นตัวแทนวางให้เขา

สีสือเหยาก็มองสีจิ่วเฉินอยู่ภายใต้ร่มด้วยเลื่อมใสเป็นพักๆ มองดูเขาที่กอดถ้งจือซย่าผู้เป็นภรรยาและลูกชายไว้ในอ้อมแขน เห็นความอ่อนโยนและความเศร้าในดวงตาของเขา แล้วเธอก็รู้สึกจุกที่อกเป็นระยะ เธอสงสารเขา

แม้ว่าเธอจะไม่มีคุณสมบัติ

หลังจากพิธีจบลง พวกญาติๆ ก็กลับไปทีละคน มีแค่เจียนจือเพ่ยที่ยังอยู่และถังจือซย่าก็อยู่ส่งแขกกับสีจิ่วเฉิน พอพอเธอเห็นเขายืนอยู่หน้าหลุมฝังศพ เธอก็เอื้อมมือไปจับมือเขาและยืนอยู่กับเขาเงียบๆ สักพักก่อนจะออกไป

ระหว่างทางกลับ เยี่ยวานวานถูกบังคับให้ขึ้นรถไปกับคนคนหนึ่ง

"ไม่ ฉันต้องกลับไปกับประธานถัง" เยี่ยวานวานปฏิเสธ

อย่างไรก็ตาม พอถังจือซย่าได้ยินสิ่งนี้ เธอก็หันไปและพูดอย่างนุ่มนวลว่า "วานวาน วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว เธอไปรถคุณชายเจียนเถอะ!"