รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 719

เช้าตรู่

แดดเพิ่งจะออกได้ครู่หนึ่ง ก็มีเมฆครึ้มอีกครั้ง แล้วก็มีฝนตกปรอยๆ วันนี้เป็นวันฝังศพของนายหญิงใหญ่สี ประมาณเก้านาฬิกา ผู้คนทั้งหมดที่จะมาส่งเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก็มาถึงสุสานอย่างตรงเวลา

ถังจือซย่าสวมชุดสีดำและติดดอกไม้สีขาวไว้บนหน้าอกแล้วก็ยืนเคียงข้างสีจิ่วเฉินด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ผู้ช่วยสองคนของเธออยู่ยืนอยู่ด้านหลังห่างออกไปหนึ่งเมตร เยี่ยวานวานและหลี่เสี่ยวซินสวมชุดสูทสีดำยืนถือร่ม

คนตระกูลสีทยอยมาทีละคน คนแรกคือคู่สามีภรรยาสีจื้อหย่วนที่พาลูกชายลูกสาวทั้งสองมาด้วย นั้นก็คือสีสือเหยาและน้องชายของเธอ

คู่สามีภรรยาพูดกับสีจิ่วเฉินสองสามคำอย่างเศร้าใจ สืสือเหยาก็มองมาที่สีจิ่วเฉินด้วยสายตาที่เป็นทุกข์ ดูเหมือนว่าสองสามวันมานี้เขาคงจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากสินะ สีหน้าของสีจิ่วเฉินนั้นแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างเห็นได้ชัดและก็มีความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจปกปิดไว้ได้ สุดท้ายแล้วสีสือเหยาก็ยังคงรักเขา

พอสายตาเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของสีจิ่วเฉินเป็นเวลานาน เธอถึงตระหนักได้ว่ามีดวงตาอีกคู่หนึ่งกำลังมองมาที่เธอแล้วเธอก็ตกใจ มันคือสายตาของถังจือซย่า แต่ถังจือซย่าในวันนี้ดูสงบและไม่ได้ดูจะส่งสายตาตักเตือนอะไร

"ขอบคุณที่มานะ สือเหยา " ถังจือซย่าพูดกับเธอ

สีสือเหยาพยักหน้าแล้วเดินไปหาพ่อของเธอ ในไม่ช้าพวกคนที่มีอิทธิของตระกูลสีอีกพวกหนึ่งก็มาถึง สีข่ายและภรรยามาพร้อมกับลูกชายสองคนของพวกเขา สีจวิ้นเจี๋ยลูกชายคนโตและลูกชายคนเล็กอายุสิบขวบ ตามมาด้วย ผู้สนับสนุนที่ล้วนเป็นลูกหลานของตระกูลสี

"แสดงความเสียใจด้วยนะ จิ่วเฉิน"

“ขอบคุณครับ ลุงรอง” สีจิ่วเฉินพยักหน้า

สีจวิ้นเจี๋ยตาไวมาก เขาเห็นเยี่ยวานวานแค่แวบเดียว เขาก็ตกใจไปสักพัก เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับผู้หญิงที่เขาชอบที่งานศพ

เยี่ยวานวานก็เห็นเขาเช่นกันและสายตาของคนทั้งสองก็สบกัน เยี่ยวานวานมองเขาอย่างให้เกียรติ

เดินทีแล้วสีจวี้นเจี๋ยก็ไม่ค่อยจะชอบงานศพสักเท่าไหร่ แต่พอเขาเจอเยี่ยวานวาน เขาก็รู้สึกว่าเริ่มน่าสนใจ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับรุ่นน้องจากโรงเรียนที่น่ารักและสะสวยคนนี้อีก

จากนั้นเพื่อนของนายหญิงใหญ่สีก็มาถึง ทั้งสี่คนล้วนเป็นผู้สูงอายุกันหมด แต่ละคนต่างมีคนเข็นรถเข็นให้ และสีจิ่วเฉินกับ ถังจือซย่าก็เป็นคนเริ่มเดินเข้าไปทักทายและพูดคุยกับพวกเขา

และในขณะนี้ รถออฟโรดสีดำคันหนึ่งก็จอดอยู่บนถนนไม่ไกลนัก จากนั้นชายที่ถือร่มสีดำก็ก้าวออกมา