รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 718

"ย่าจะไม่บังคับแก แต่แกควรคิดถึงครอบครัวของแกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น คนบ้านๆ อย่างยัยเยี่ยนั้นคู่ควรที่จะอยู่ในตระกูลของเราจริงๆ หรือไม่" คุณนายเจียนพูดอย่างใจเย็น "ตระกูลของเรามีอิทธิพลกว้างขวางและภูมิหลังที่ซับซ้อน แกจะให้ผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยมาเป็นนายหญิงของตระกูลงั้นหรือ แม่นั้นได้หัวหมุนแน่!"

“ย่าครับ ผมกับเธอยังไม่ได้พัฒนาไปจนถึงจุดนั้น ย่ากังวลมากเกินไปแล้ว” เจียนจือเพ่ยพูดกล่อม “ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำ ขอตัวก่อนนะครับ”

เจียนจือเพ่ยเดินออกมาจากประตูใหญ่ แล้วก็กวักนิ้วเรียกบอดี้การ์ดคนนั้น บอดี้การ์ดรีบก้มศีรษะทันที "คุณชาย"

"ใครอนุญาตให้นายหักหลังฉัน!" ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจียนจือเพ่ยมืดมนลงทันที

“ผมขอโทษครับคุณชาย ผมไม่ได้ทรยศคุณนะ ตอนที่ผมออกมาจากห้องทำงานของคุณ ผมก็เห็นคนๆ หนึ่ง”

"ใคร?"

“คุณเฉียวแอบฟังเราคุยกันครับ” บอดี้การ์ดก็ไม่ยอมรับความผิดเช่นกัน

เจียนจือเพ่ยเชื่อใจบอดี้การ์ดตน เขาเดินไปที่สวน และที่นั้นเฉียวเสวี่ยเม่ยกำลังโทรคุยกับเพื่อนๆ อยู่ริมสระว่ายน้ำ พอเธอได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากข้างหลัง เธอก็หันไปมองแล้วก็วางสายและทักทายเขาอย่างมีดีใจ "พี่เจียน"

"เธอเป็นคนบอกคุณย่าว่าเยี่ยวานวานทำมรดกของตระกูลของฉันหายใช่ไหม" เจียนจือเพ่ยถามเสียงนิ่ง

หน้าของเฉียวเสวี่ยเม่ยก็แดงขึ้นมาในพริบตา เธอกัดริมฝีปากและพูดว่า "เรื่องมันใหญ่โตขนาดนี้ ฉันก็จำเป็นต้องบอกคุณย่า ขอโทษด้วยนะพี่เจียน"

แววตาของเจียนจือเพ่ยเปลี่ยนเป็นเย็นชาในพริบตาและเขาก็เตือนว่า "อย่าให้มีครั้งต่อไปอีก"

เฉียวเสวี่ยเม่ยใจหายวาบแล้วเธอก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "ฉันขอโทษ ฉันขอโทษค่ะพี่เจียน แต่ยัยเยี่ยวานวานนั้นก็สมควรโดนจริงๆ มันทำของที่สำคัญมากๆ ของพี่หาย มันไม่ได้รู้มูลค่าของมรดกเลย”

"อย่าให้ฉันได้ยินเธอพูดกล่าวหาเยี่ยวานวานอีก ไม่งั้นก็ออกไปจากบ้านของฉันซะ" หลังจากที่เจียนจือเพ่ยพูดจบ เขาก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไป

เฉียวเสวี่ยเม่ยกอดแขนเขาด้วยความตื่นตระหนก "พี่เจียน ยกโทษให้ฉันนะ ฉันขอล่ะพี่ยกโทษให้ฉันเถอะนะ"