รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 732

"เยี่ยวานวาน ถ้าฉันกลับไปประเทศแล้ว เธออาจไม่ได้เจอฉันอีกตลอดไปเลยก็ได้นะ เธอจะไม่รู้สึกเสียใจเลยหรือ" เจียนจือเพ่ยพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและแหบแห้ง

ในขณะนี้ เยี่ยวานวานซึ่งนั่งอยู่บนเตียงกำลังฟังเสียงชายผู้นั้นในไมโครโฟน เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบว่า "ไม่! พอคุณกลับถึงประเทศ อีกไม่นานเดี๋ยวคุณก็ลืมฉันแล้ว เดิมทีพวกเราก็ไม่ใช่คนที่มาจากโลกเดียวกันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น...ลาก่อน"

หลังจากที่เยี่ยวานวานพูดจบเธอก็วางสายทันที แล้วนั่งลงบนเตียงพร้อมกับกอดเข่า คำพูดของคุณนายเจียนดังก้องอยู่ในใจของเธอราวกับต้องมนต์สะกด

“ออกไปจากชีวิตของหลานชายฉัน”

"อย่าพยายามควบคุมคนที่เธอไม่สามารถควบคุมได้"

"เธอมีชีวิตที่ต้องผจญ เขามีชีวิตที่ต้องก้าวผ่าน เพราะฉะนั้นออกไปจากเขาซะ"

“เธอจะทำร้ายเขาด้วยวิธีไหนก็ได้ ขอแค่ให้เขาเลิกสนใจเธอ เข้าใจไหม?”

ภายในบาร์

เจียนจือเพ่ยหยิบกุญแจรถและลุกขึ้นทันทีเพียงเสี้ยววินาทีหลังจากวางหูโทรศัพท์

เจียนจือเพ่ยขึ้นรถของเขา แล้วขับตรงไปในทิศทางเดียว ขณะเดียวกัน ด้านหลังรถของเขาก็มีรถออฟโรดจอดอยู่หน้าบาร์เมื่อกี้ขับตามเขาออกมาทันที

คนที่นั่งอยู่ในรถคันนั้นคือเฉียวเสวี่ยเม่ย เดิมทีเธอเพียงต้องการมาหาเขาที่บาร์ แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะบังเอิญเห็นเจียนจือเพ่ยขับรถออกไป จึงสั่งให้บอดี้การ์ดขับรถตามไปทันที

ดึกขนาดนี้เจียนจือเพ่ยจะไปไหนกันนะ? เมื่อพิจารณาจากเส้นทางของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้กลับไปที่วิลล่า

พวกเขาต้องกลับประเทศในวันพรุ่งนี้ เฉียวเสวี่ยเม่ยตั้งตารอเวลานี้มานานแล้ว และในที่สุดเธอก็จะได้ออกจากประเทศนี้และกลับไปยังสถานที่ที่เป็นของพวกเขาสักที

เมื่อถึงเวลานั้น เวลาที่ไม่มีเยี่ยวานวานแล้ว เธอก็จะมีโอกาสในการคว้าหัวใจเขาได้มากขึ้น