รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 735

เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ จริงหรือ? เพียงแค่เธอขอให้เขาอยู่ เขาก็จะอยู่งั้นเหรอ?

แม้ว่าในใจเธออยากจะทำสิ่งนี้มากเพียงใด แต่เธอก็ไม่สามารถพูดมันออกมาได้ คำพูดของคุณนายเจียนเป็นเหมือนคำสั่งเหล็กกล้าที่กักขังหัวใจของเธอ

"ฉัน...ฉันมีธุระที่ต้องทำพรุ่งนี้ ฉันอาจจะไม่สามารถไปส่งคุณได้ ไม่เช่นนั้นฉันคงจะไปส่งคุณแล้ว จริงๆ นะ" เยี่ยวานวานพูดอย่างปากแข็ง

เจียนจือเพ่ยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ แล้วแสร้งทำเป็นอารมณ์อ่อนไหว

“ช่างเถอะ ไม่จำเป็นต้องไปส่งหรอก ยังไงคุณไม่อยากเห็นฉันอยู่แล้ว ดังนั้นฉันจะกลับไปที่ประเทศของฉัน ดูแลธุรกิจของครอบครัว แล้วหาผู้หญิงที่เหมาะสมเพื่อเริ่มต้นสร้างครอบครัวและมีลูก ลองคิดดูก็ไม่เลวเหมือนกัน” เจียนจือเพ่ยกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง พร้อมกับวางแผนอนาคต

จู่ๆ เยี่ยวานวานก็มีอาการเจ็บจมูก เธอยื่นมือออกมาเพื่อผลักเขาออกไป "ใช่ อายุคุณก็ไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาที่ต้องสร้างครอบครัวแล้ว"

เยี่ยวานวานหันตัวกลับเตรียมเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว เธอยกมือขึ้นมาแล้วทำท่าเช็ดอะไรบางอย่างบนใบหน้า

มันทำให้ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังต้องรีบวิ่งตามเธอไปด้วยขายาวๆ ของเขา เมื่อเธอกำลังจะถึงบ้านเขาก็เอื้อมมือไปจับข้อมือและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เยี่ยวานวานกระแทกกับแขนของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเงยหน้าขึ้น พบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มใส จนเขาอดไม่ได้ที่จะเห็นใจกับสีหน้าแบบนี้ของเธอ มันน่าสงสารมาก

เจียนจือเพ่ยนึกหงุดหงิดทันที ทำไมเขาต้องพูดประโยคแบบนั้นให้เธอโกรธด้วย?

เยี่ยวานวานผลักเขาด้วยความโกรธ "ถ้าคุณต้องการไปก็รีบไปสิ คุณจะมาดึงฉันทำไม!"

เจียนจือเพ่ยกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ใบหน้าของเยี่ยวานวานเต็มไปด้วยน้ำตา มันเปรอะเปื้อนอยู่ที่เสื้อและฝังอยู่ในอกของเขา เธอทั้งรู้สึกอับอายและลำบากใจ

“ร้องไห้ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปเหรอ” เจียนจือเพ่ยหัวเราะเยาะเธออย่างหยาบคาย

ขณะเดียวกัน เยี่ยวานวานก็ได้ยินใครบางคนผลักประตูเล็กๆ ของบ้านเธอออกมา ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงนิสัยชอบเดินเล่นของพ่อตัวเอง