รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 777

ตั้งแต่หัวจรดเท้าร่างกายของเขาเปล่งประกายออร่าเยี่ยงนายทหาร ใบหน้าหล่อเหลามีเหลี่ยมที่คมชัด รูม่านตาสองข้างเหมือนดวงดาวในคืนเหน็บหนาว ดวงตาของเขาแน่วแน่และสามารถมองทะลุปุโปร่งทุกสรรพสิ่ง

"คุณเนี่ย เชิญทางนี้ครับ ห้องรับแขกอยู่ด้านนี้" บัตเลอร์ที่มาต้อนรับเขาทักทายอย่างสุภาพ

"คุณชายของพวกคุณอยู่ที่ไหน？ ฉันต้องการพบเขา"

"พักนี้คุณชายยุ่งกับการเตรียมงานแต่งงาน คืนนี้ท่านยุ่งมาก ผมจะแจ้งให้ท่านมาหาคุณพรุ่งนี้เช้า" บัตเลอร์ตอบ

เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย "โอเค"

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินเข้าไปในห้องรับแขกที่จัดไว้ จากนั้นบริกรก็มาช่วยเตรียมอาหารเย็นให้เขาและบอกให้เขาพักผ่อนให้เพียงพอ ความหมายของประโยคนี้คือการบอกเป็นนัยว่าอย่าออกไปข้างนอกโดยพลการ

อย่างไรก็ตาม เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ใช่คนที่อยู่นิ่งๆ ได้มาตั้งแต่ยังเด็ก ในตอนกลางดึก เขาได้หายวับไปทางหน้าต่างราวกับภาพลวงตา แม้ว่าภายนอกจะสูงสี่ชั้นก็ตาม

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินตรงไปที่ห้องนอนใหญ่ของเจียนจือเพ่ย เขาเคยมาที่นี่และค่อนข้างคุ้นเคยกับที่นี่พอสมควร หลังจากเดินผ่านสวนที่ลึกมาก ในที่สุดเนี่ยเหยียนเฟิงก็มองเห็นหน้าต่างที่ยังคงเปิดไฟอยู่ เขาปีนขึ้นไปจากกำแพงอย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว

ในห้องนอนใหญ่ ร่างที่วิจิตรบรรจงยังคงตื่นอยู่ เจียนจือเพ่ยสวมชุดนอนสีดำ จิบไวน์ในมือเพื่อช่วยในการนอนหลับ ผมสีดำย้อยลงมาปิดหน้าผากที่โหนกนูนของเขา ทำให้เห็นใบหน้าที่สง่างามและมีเสน่ห์ ทั้งยังเผยให้เห็นถึงความสูงส่งโดยธรรมชาติของเขา

ในขณะนี้เอง เขารู้สึกได้ว่ามีใครบางคนอยู่นอกหน้าต่าง เขาสายตางัวเงีย "ใครอยู่ข้างนอก"

และคนข้างนอกก็ไม่คิดจะซ่อนตัว เขากระโดดข้ามหน้าต่างเข้ามา ถ้าไม่ใช่เนี่ยเหยียนเฟิงจะเป็นใครล่ะ？

เมื่อเห็นเขาเข้ามา เจียนจือเพ่ยหยุดระแวง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร แค่พูดเบาๆ ว่า "นายนี่เอง！"

ความคาดหวังที่น้อยที่สุดของเนี่ยเหยียนเฟิงคือการได้รับการทักทายอย่างอบอุ่นจากสหาย และความคาดหวังที่ใหญ่ที่สุดคือการที่เขาเข้ามากอด แต่นึกไม่ถึงว่า สิ่งที่เขาได้รับกลับมีเพียงคำทักทายที่เย็นชา