รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 781

“นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า นายไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดเหรอ” เนี่ยเหยียนเฟิงย้อนถามเขา

เจียนจือเพ่ยยิ้มมุมปาก "ฉันคิดว่านายนั่นแหละมีปัญหา"

"ฉันมีปัญหาตรงไหนกัน" เนี่ยเหยียนเฟิงถามกลับ

"นายชอบเข้าไปยุ่งย่ามเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนป้าแก่ๆ" เจียนจือเพ่ยตำหนิเขา

เนี่ยเหยียนเฟิงมองเจียนจือเพ่ยรู้สึกพูดไม่ออก “นั่นก็เพราะนายทอดทิ้งพวกเราไปต่างหาก”

"น่าเบื่อชะมัด" เจียนจือเพ่ยพอพูดจบก็เดินออกไป

สีจิ่วเฉินเข้ามาตบไหล่เนี่ยเหยียนเฟิงที่ได้รับบาดเจ็บ "เอาล่ะ อาเพ่ยทำตัวผิดปกติจริงๆ เรามาหาสาเหตุกัน!"

"ฉันตรวจสอบตารางเดินทางของอาเพ่ยแล้ว วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เขากลับมาก็ไปพบกับดร. ด้านชีววิทยาที่ชื่อเฉียวตง แต่ตอนนี้ฉันยังหาโอกาสพบกับเขาไม่ได้ ฉันเชื่อว่าต้องมีปัญหาบางอย่างแน่ๆ"

“อืม เราเริ่มลงมือตรวจสอบได้เลย แต่ในบ้านตระกูลเจียน เรายังคงต้องระวังให้ดี ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเรา ระวังอย่าถูกจับพิรุธได้”

"ฉันรู้แล้วน่า เรามาตรวจสอบเรื่องนี้กัน" เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกว่ามีคู่หูแล้ว อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น

เยี่ยวานวานสัญญากับถังจือซย่าว่าตอนกลางคืนจะไม่หนีไปไหน และเธอก็ทำอย่างนั้นจริงๆ เธอแค่ออกไปผ่อนคลายอารมณ์ในสวนดอกไม้ด้านล่าง เพราะถ้าเธอไม่ออกมาสูดอากาศล่ะก็ คงใกล้จะเป็นบ้าแล้ว

สายตาเยี่ยวานวานมองไปอีกทางหนึ่ง ที่นั่นแสงไฟสว่างไสว และคนที่เธอรักที่สุดก็อยู่ที่นั่น ไม่ได้ห่างไกลกันสุดหล้าฟ้าเขียว เพียงแค่สวนดอกไม้กั้นเท่านั้น ทว่าสำหรับเธอแล้ว มันเป็นคูน้ำที่ยากจะก้าวข้ามไปได้ เขาอยู่ตรงนั้น แต่ไม่อาจแตะต้องเขาได้

เยี่ยวานวานเดินก้มหน้าอึดอัด จิตใจเหม่อลอยไปตลอดทาง ในใจมีแต่ความรู้สึกเศร้าโศกเกาะกุม เธอเดินไปเรื่อยๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็รู้สึกค่อนข้างงุนงง เธอเดินมาถึงไหนแล้ว

เพราะสวนดอกไม้เชื่อมต่อกันหมด ตอนนี้เธอยืนอยู่ในส่วนลึกของสวนที่ไม่คุ้นเคย และหาทางออกไม่เจอเลย ตอนนี้ก็ไม่มีคนรับใช้ในสวนสักคนที่จะช่วยเธอได้เสียด้วย