รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 782

“คุณไม่รู้จักฉันเหรอคะ คุณจำฉันไม่ได้เหรอ” เยี่ยวานวานถามเขากลับ

เจียนจือเพ่ยก้มหน้ามองหญิงสาวในอ้อมแขน จิตใจพลันกระตุก เหลือเชื่อใบหน้านี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งดวงตาคู่นี้ที่น้ำตาเอ่อ ราวกับพลังเวทมนตร์กำลังดึงประสาทของเขา ทำให้เขารู้สึกหัวใจเต้นเร็วอย่างประหลาด

"ฉันรู้จักเธอไหม" เจียนจือเพ่ยขมวดคิ้วถาม

เยี่ยวานวานปล่อยมือจากเขาทันที จากนั้นมองเขาแสนเจ็บปวด เอ่ยถามว่า "เจียนจือเพ่ย อย่าคิดว่าคุณแกล้งโง่ก็พอแล้ว ถ้าคุณไม่รักฉันก็บอกฉันดังๆ มาเลย เราก็แค่เลิกกัน”

แววตาของเจียนจือเพ่ยตะลึงงัน เมื่อมองหญิงสาวที่กำลังโมโห เขาทำอะไรไม่ถูก

"ฉันชื่อเยี่ยวานวาน เคยเป็นแฟนของคุณ ฉันมาที่นี่เพียงเพื่อพบหน้าและฟังคุณพูด พอคุณพูดจบ ฉันจะไปเอง ไม่ขวางหูขวางตาคุณอีก"

“เธอต้องการให้ฉันพูดอะไร” เจียนจือเพ่ยเอ่ยถามประหลาดใจ

"บอกว่าคุณไม่รักฉันแล้ว บอกว่าคุณรักผู้หญิงคนอื่น พูดมาสิ! ฉันอยากได้ยินจากปากคุณเอง" เยี่ยวานวานเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลพราก แต่ฝืนตัวเองให้มองดูเขา

เจียนจือเพ่ยมองผู้หญิงคนนี้ที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด อารมณ์ตึงเครียดทันที ราวกับว่ามีบางอย่างกดทับหัวใจ ทำให้เขาหายใจลำบาก

ทำไมเขามีความคิดชั่วแล่น อยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้จักเธอ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอคือผู้หญิงที่เคยมีรูปอยู่ในโทรศัพท์มือถือของเขาก็ตาม

"พูดมา! บอกมาสิคุณไม่รักฉันแล้ว ทำไมคุณไม่พูดล่ะ" เยี่ยวานวานกลับรู้สึกโกรธจัด ตะโกนใส่เขา

เจียนจือเพ่ยแค่มองเธออย่างเงียบสงบ แต่ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ผละจากไป

"ไม่กล้าพูดใช่ไหมล่ะ! ก็ได้ ฉันพูดเอง เราเลิกกันเถอะ! ต่อจากนี้ไปฉันไม่อยากเจอหน้าคุณอีก ไม่คิดถึงคุณอีก ฉันจะโยนข้าวของทุกอย่างที่ฉันเก็บไว้ที่บ้านทิ้ง สัญญาที่คุณเคยรับปากฉันก็เป็นโมฆะเช่นกัน เราเลิกกัน” เยี่ยวานวานตะโกนใส่เขา ท่าทางราวกับว่าสง่างามมาก แต่น้ำตาไม่อาจหลอกลวงใครได้

ขณะนี้เอง สุนัขตัวใหญ่ตัวหนึ่งก็พุ่งออกมาจากด้านข้าง เห่าเสียงดังใส่เยี่ยวานวาน

เยี่ยวานวานตกใจมากจนหน้าซีดทันที ระหว่างที่ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก เธอยังคงเลือกสถานที่ปลอดภัยที่สุดเพื่อขอความคุ้มครอง

นั่นคือในอ้อมกอดของเจียนจือเพ่ย