รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 783

เขาหายใจติดขัดเล็กน้อย พยายามนึกถึงอดีต เขาเคยเห็นใบหน้านี้ตอนไหน นอกจากรูปถ่ายในโทรศัพท์แล้ว ยังมีความทรงจำอะไรอีกบ้างที่เขาพลาดไป

"ช่างเถอะ ถ้านี่คือวิธีบอกเลิกของคุณ ก็ได้ ฉันยอมรับ แต่ฉันยังอยากฟังจากปากคุณ คุณไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม ขอแค่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอ" เยี่ยวานวานตัดใจได้แล้ว ยังมีเรื่องอะไรจะทำให้เธอตัดใจได้มากไปกว่าการประกาศแต่งงานของเขาอีกล่ะ

ตลอดทางมานี้ เธอเตรียมใจที่จะยอมรับความจริงเรื่องนี้อยู่แล้ว ไม่ว่ามันจะเจ็บปวดแสนสาหัสเพียงใด มันก็เป็นเพียงเรื่องของเธอคนเดียว และเธอจะใช้เวลาเยียวยาบาดแผลช้าๆ

แม้มันจะเป็นเวลาชั่วชีวิต เธอก็ไม่เสียใจที่ได้มอบตัวเองให้เขา และไม่เสียใจเรื่องที่เคยรักเขา

"พูดสิ! ใช่หรือไม่ใช่" เยี่ยวานวานอยู่ๆ ก็ยื่นมือไปผลักเขา "เจียนจือเพ่ย คุณเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า!"

เจียนจือเพ่ยถอยหลังหนึ่งก้าว ร่างกายทั้งสูงทั้งผอมราวกับถูกแรงเพียงเล็กน้อยของเธอสั่นคลอน

"ฉันไม่อยากตอบคำถามนี้" เจียนจือเพ่ยส่ายหน้าแล้วหันหลัง คิดจะเดินจากไป

"อย่าเพิ่งไป" ทันใดนั้น เยี่ยวานวานเหมือนขาดสติพุ่งเข้าไปกอดเอว และขอร้องเขาว่า "อย่าไปได้ไหม"

เจียนจือเพ่ยตะลึงก้มหน้ามองมือเล็กๆ ที่กอดรอบเอว เขารู้สึกแปลกๆ ทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธเธอที่เข้ามาใกล้ชิด

หลายวันมานี้ เฉียวเสวี่ยเม่ยมักจะคอยหาโอกาสใกล้ชิดแนบแน่นกับเขา แต่พอเธอแตะต้องตัวเขา เขากลับรู้สึกต่อต้านอยู่ในใจ

ทว่าขณะนี้ เขาพบว่าตนเองไม่ได้ปฏิเสธผู้หญิงคนนี้ทั้งกายทั้งใจ ความรู้สึกที่เขารู้สึกดีกับเธอแม้แต่ทางกาย ทำให้เขาไม่อาจเข้าใจได้

เธอเป็นใครกันแน่

ทำไมเธอถึงมาอยู่ในโทรศัพท์มือถือของเขาได้ล่ะ ทำไมเธอถึงบอกว่าเป็นแฟนของเขา แต่เขาคบหากับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

"คำถามของเธอเมื่อกี้ ตอนนี้ฉันตอบได้แล้ว" เจียนจือเพ่ยจู่ๆ ก็พูดขึ้น

ราวกับว่าถูกเธอเซ้าซี้จนรำคาญเต็มทน